Kötü Tohumlar’ı 2020’nin başlarında yazmaya başladım. O sıralarda üstüne çalıştığım başka bir metnim vardı ancak pandeminin başlangıcıyla birlikte gerek küçük çevremde gerekse ülke ve dünyada yaşanan değişimler beni Kötü Tohumlar’ı yazmaya itti.
Kitaplığıma baktığımda çağdaşlarını anlatan yazarların metinlerinin hep daha çok dikkatimi çektiğini görüyorum. Kötü Tohumlar’ı yazarken en büyük motivasyonum, ilk gençlik yılları 2010lara rastlamış insanların sosyal, kültürel, politik durumlarını bir şekilde metinde işlemekti. Ancak metnimin tümüyle bir toplumcu-gerçekçi metne dönüşmesini istemiyordum. Bunda benim nihilist yanımın büyük bir etkisi var. Postmodern edebiyata olan ilgim de beni hep oyunlarla dolu bir roman yazmaya itiyordu. Bu sebepler neticesinde ortaya “Kötü Tohumlar” çıktı. Hem çok etkilendiğim Yolda, Gecenin Sonuna Yolculuk, Vahşi Hafiyeler gibi romanların gerçekçi anlatımını; hem de Kara Kitap, Puslu Kıtalar Atlası, Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu gibi romanların gerçeküstü ve oyuncu kurgularını aynı romanda kullanmaya çalıştım.
Hikâyeyi kurgularken başta kalem kâğıt kullansam da, bu zamanla yerini gece tavanı izleyip saatlerce hesap kitap yapmaya dönüştü. Romanın kurgu haritasını gözlerimle tavana işledim desem yeridir.
“Kötü Tohumlar”ın yayımlanması tabii ki benim için çok önemli. Bunun gerçekleşmesini sağladıkları için İthaki Yayınları’na çok teşekkür ederim. Hayalimin gerçek olması ve hikayemin okurlarla buluşması heyecan verici gerçekten. Fakat bunun yanında “Kötü Tohumlar”ın benim için farklı bir heyecanı var. Sanatı, bir sanatçının üretimi sonrası ortaya çıkan ürün olarak değil; sanatçının gövdesinden uzayan dallar veya yaşamının yeni bir katmanı olarak ele alıyorum. “Kötü Tohumlar”ın içinde Asım Eraydın’ın olmasının da bir sebebi bu. Özetle, “Kötü Tohumlar”ın yayımlanmış olması benim hayatımın da yeni bir katmanının doğmuş olması demek, bu bana bir tatmin sağlıyor. Kendimi sahnede hissediyorum. Bu yüzden de mutluyum diyebilirim.
Bir kitabımın olmasının bana getirdiği en önemli yenilik de önceki paragrafta anlattığım durumla iç içe aslında. İnsanlar tercihleri gereği üretimlerini Salinger gibi çok sessiz bir şekilde de yürütebilirler. Benim anlayışım (en azından şu an için) bunun tersi yönünde. Nick Cave ve Bob Dylan gibi yaşam stillerinden etkilendiğim insanlarınkine benzer bir yaklaşımla, ben de eserlerimle hayatımı iç içe geçiren ve tüm bunların birleşimi sonucu ortaya bir hikâye koymayı seçen biriyim. Kötü Tohumlar benim hayatımdan, ben de Kötü Tohumlar’ın hayatından ayrılamam. Bu sebeple bir kitabımın yayımlanmış olması hikayemin de yayımlanmaya başlamış olmasına işaret ediyor. Bu hikâyenin anlatılıyor (ben veya başka biri tarafından) olmasından çok memnunum.
Son olarak söylemek istediğim bir şey daha var. Bunun “Kötü Tohumlar”ın ruhunu da iyi yansıttığını düşünüyorum. Hayatın bir anlamı olup olmadığından emin değilim, bizlerin de bir anlam yaratmakla mükellef olduğunu düşünmüyorum. Benim için “Kötü Tohumlar” ilk hecesinden son hecesine ne kadar anlamlıysa, o kadar da saçmadır. Ve bu saçmalık son derece önemlidir. Yazımı Talking Heads’in Stop Making Sense albümünü önererek bitirmek istiyorum.
