Aylin Karakaya yazdı: Çanta

Uyandım. Omzuma bir el değdi, sıçradım. Onun eli olabilir mi diye baktım ama yok. Değildi. Bitkin, zayıf gövdesi hayata tutunabildiği kadar nefes alıyordu. Sanırım çok geç dalmıştı uykuya.

Hava aydınlanmamıştı daha. Sabah ezanının huzurlu tınısıyla doğruldum yataktan. İçimdeki yaşam sevinciyle odadaki karanlığın tezatı daha da ayılttı beni. Dışarı çıkmak istiyordum şimdi, hemen. Onu yalnız bırakıp bırakamayacağımı düşünmeden sıyırdım vücudumu yataktan. Gün ağarır ağarmaz evde olurdum. Uyanmadan yatardım yine yanına hiç gitmeyecekmiş gibi. Gitmek?  “Gitmek  sadece  bir  eylemdir,  unutmak  ise  kocaman  bir  devrim.” Ben unutmak istiyordum. O yüzden ‘gitmek’ten  başladım.

Üstüme bir şeyler geçirip sessizce çıktım odadan. Koridorun loş ışığını da geride bıraktım. Önce evin sonra apartmanın kapısını kapattım. Ve… Dışardayım.

Sabah serinliği çarptı yüzüme. Soğuktu aslında hava. Isırır cinsinden. Fakat ben sıcak maviliğimle soludum buzu. İçimde küçülttüm, ısıttım, masal sıcaklığında üfledim. Saçlarımı rüzgârın eline bıraktım. Parmaklarıyla dibinden ucuna kadar akıttı onları. İlahî ritme saldı. Bir oraya bir buraya kanatlandırdı. Saçlarımla martı kanatları birbirine karıştı. Aynı göğe taşındı.

Yavaş yavaş yükselen  gün, bulutları gizlemedi.  “Asıl  marifet  buluttaydı.”  Dikkat kesildim bir banka oturarak. Nasıl da hızla değişiyorlardı. Değişimin büyüsünü saklıyordu beyaz yumuşaklığında. Elini içine soksan tam merkezindeydi sırrı. Bulutlarla birlikte küçük korkak bir tavşandan dört nala bir ata, kırık bir oyuncaktan kocaman bir balona geçişin büyülü dünyasına kaptırdım kendimi. Bulutları koydum çantama.

Önümden hızla geçen kedi dikkatimi dağıttı. Düşen yaprakla çocuksu oynayışı, sarı siyah ışıltılı tüyleri, çevikliği ve aniden karşılaşan gözlerimiz. Gözlerindeki parlaklık ve cesaret gençliğinin kanıtıydı. Gençlik böyle olmalıydı. Kavrulmuş toprağa basarken buz gibi sulara dalmak gibi. Nefesin kesilmeli önce. Sonra öyle bir sel gelmeli ki içinden yeri göğü inletmeli sesin. Çimenlerle bir olmalı ellerin. Okşamalı çiçeğin dalını, yaprağını. Kedi tam da böyle yaşıyordu gençliğini. Benim gençliğime meydan okurcasına baktı. Haklıydı. Koydum kediyi çantama.

Başımı kaldırmamla deniz karşıladı beni. Rüzgâr onu da almıştı koynuna. Ama ne deniz pes ediyordu ne de rüzgâr. İkisi de güçlüydü. Dalgalar mı rüzgârı çekti derinlerine yoksa rüzgâr mı denizi dağıttı. Köpük köpük kustu öfkesini, vurdu bana doğru sesini. Anladım o anda denizi. Uçsuz bucaksız, sonsuz güç sıkıştı kaldı benim gibi. Aldım çantama denizi.

Güneş yaramaz bir çocuk misali ara ara çıkıyordu saklandığı yerden. Sabahın ilk ışıklarıyla da hareketlenmeye başladı sokaklar. Durağın biraz ilerisindeki köşeye elindeki çiçekler kadar renkli bir kadın yerleşti. Hep aynı yerde durduğu kendinden emin tavırlarından belliydi. Koydu sepetini önüne büyük bir ciddiyetle. Çiçeklere göz gezdirdim şöyle. Hangisini seçerdim diye. Kokusu geldi sonra burnuma nergisin. Hepsinden ayırdı gönlümü. Ben de bakmak istedim onun gibi suya. Büyülenmek güzelliğimle. Ve hikâyenin sonunda küle dönüşmek ateşle. Uzattım nergise elimi, koydum çantama.

Artık kimse tutamazdı beni, adımlarım daha da hızlandı. Dönüşe geçmiştim, bir an önce varmalıydım eve. Çok uzaklaşmadığımı fark ettim köşeyi dönünce.  “Az kaldı, az kaldı canım, geliyorum.” derken dilim, karşıma çıktı ince gövdesiyle. Bir kavak ağacını nasıl görmezden gelirsiniz? Siz bakmazsanız o bakar size. Döndürür yolunuzdan, çağırır eteklerinin dibine. Hal böyle olunca açtım kollarımı kimseyi umursamadan. Gözlerimi kapadım, görünmez oldum. Tenha vakitlerin cesaretiyle sarıldım, çaldığı ıslığı duyarak bir deli gülüşüyle. Varsın anlamasın neden güldüğümü. Ağlamak yerine gülmek gerektiğini bazen. Parmaklarımın ucuyla gücünü almak istediğimi anlamasın. Ayakta durmayı, savrulmamayı, hiçbir yere kıpırdamadan kök salmayı, kulaklarına vuran acıları duymamayı ondan öğrendiğimi anlamasın. Varsın  “Bir genç kadın geldi bugün, hiçbir şey söylemeden sarıldı bana, ıslattı gövdemi.” desin. Yavaşça ayırdım kollarımı. Dallarına dokunarak kavağın, selam verdim özgürlüğüne. Aldım çantama .

Apartmanın kapısından girdim. Merdivenleri çıktım ikişer ikişer. Anahtarı taktığım gibi kilidi açtım. Çıktığım ev değildi artık bu ev. Koşa koşa odaya geçtim. Gürültü yapmış olacağım ki açtı hafifçe gözlerini. Soluk, elâ gözlerdi bana bakan. ”Kalk!” dedim.  ”Kalk, bak neler getirdim sana. Hepsi çantamda!! ”

Kalkamayacağını bildiği halde doğrulmaya çalıştı. Kayıtsız kalamadı bu ümide. “Teşekkür ederim.” dedi, sadece. Bu yalınlık ona yakışırdı her zaman. Ama şimdi bambaşka olsun istiyordum. Bağırsın mesela, kocaman açsın gözlerini, ağzı dudaklarını zorlasın, benim gibi kırsın gönlünün kilidini. Yaşamı kucaklasın olabildiğince, tüm renkleriyle…

Olmadı. Uzattı bir zamanlar rüzgârın yerine saçlarımı okşayan ellerini. “Radyoyu açsana birlikte dinleyelim.” dedi. Hemen çevirdim düğmesini anneden kalma yadigârın:

                    “Gülümse  hadi  gülümse

                    Bulutlar  gitsin

                   Yoksa  ben  nasıl  yenilenirim?

                    Hadi   gülümse”