İlk romanım Simsiyah, 3 Temmuz 2015 tarihinde İletişim Yayınları tarafından yayımlandı. Kırk yaşındaydım ve o tarihe dek, üniversite yıllarındaki bir okul dergisinde basılmış bir şiir dışında herhangi bir mecrada hiç yer almamıştım. Dolayısıyla edebiyatın yayıncılık tarafını, o içinde ne olup bittiği bilinmez dünyayı hiç tanımıyordum ve bu yolda kendimi çok büyük ve yabancı bir kıtaya ilk adımını atmış bir kaşif gibi hissediyordum.
Yazmak benim için bir çeşit orta yaş krizi gibi birden bire ortaya çıkan bir merak değildi elbette. İlk romanımı 1994 yılında yazmıştım, naber! Arkadaşımdan aldığım bir daktiloda dizdiğim, Brautigan, Keourac gibi Beat Kuşağı yazarlarına öykünen, ana karakterleri Yunan tanrıları olan ama İstanbul’da, bizim Beyoğlu’nda geçen bir romandı. Bu romanı, bir yıl kadar sonra, eski şiirlerini kendisine ayak bağı olacağını düşünerek yakan Jim Morrison’a ve yazdığı tragedyaları yakmadan Sokrates’in öğrencisi olamayacağını anlayan Platon’a özenerek yaktım. Büyük çocukluk! O metnin, bir değeri yoktu gerçi, şimdi elimde olmasını isterdim. İkinci roman denemem ise 2004’de gerçekleşti. Ret cevaplarının mektupla gönderildiği zarif yıllardı. İletişim Yayınları’ndan Tanıl Bora imzası ile gelen ret mektubunu hâlâ saklarım. Metni ise yakmadım ama kimsenin bulamayacağı bir yerde saklıyorum.
Simsiyah’ı 2010 yılında yazmaya başladım. Bir kafede oyalanırken, bugün kitabın ilk bölümünde yer alan, yeraltındaki o tuhaf meyhaneyi, kafamda herhangi bir hikaye, bir roman fikri olmadan anlatmaya giriştim. Roman hakkında bana en çok sorulan sorulardan biri, sözü geçen o meyhanenin nerede olduğudur. O meyhane şimdilik, bir tek Simsiyah’ta yer alıyor. Romanımdaki şeytani ana karakterin saklandığı bu karanlık ini, gördüğüm başka başka meyhanelerin, pavyonların ve birahanelerin en kötü anılarını birleştirerek ben uydurdum. Roman da böyle başladı zaten. Bir bilek alıştırması olsun diye yazmaya başladığım o paragraftaki dil, roman boyunca bu şekilde konuşacak ve şeylerden böyle bahsedecek bir karakterin varlığını fark etmeme yol açtı. Siyah Paltolu Adam. Bazen doğru yerinden yakalanmış tek bir karakter bile, metninizin ihtiyaç duyduğu hikâyeyi ve hikâyenizin ihtiyaç duyacağı önermeyi size sağlar.
Romanı düşe kalka 2014 yılında bitirdim. Son denememden bu yana on yıl geçmişti ve zamanlar değişiyordu. Kitabevlerini dolaştım, interneti taradım. Nasıl olsa reddedileceğimi düşünerek kendime on on beş yayınevinden oluşan bir liste hazırladım. Dosyamı sırayla reddedile reddedile, bu yayınevlerinin hepsine göndermeye kararlıydım. İlk sıradaki İletişim Yayınları’nı tanınan, büyük bir yayınevi olmasının dışında en sevdiğim yazarları bastığı için seçmiştim. Dosyamı gönderdikten üç ay sonra İletişim Yayınları’ndan, bugün adını minnetle andığım Levent Cantek imzalı bir e-posta aldım. Dosyamı genel hatlarıyla beğenmişti. Ancak bu haliyle basılamazdı. E-postanın ekinde ilk okumayı yapan editörler tarafından hazırlanmış bir rapor vardı. Bu raporda dikkat çekilen düzeltmeleri yapabilirsem eğer, dosyamı yeniden değerlendireceklerini söylüyorlardı. Beş yıllık yazarlık tecrübe dayanarak şunu söyleyebilirim: (Hele de yolun başındayken) Editörleri dinlemek gerekir. Ve ben de dinledim. Yazar eserinin içine bir ruh yerleştirir ve sonra bu ruha kıyafetler giydirir. Editörler bu kıyafetlerin, ruhla ve ruhun yerleştirildiği mevsimle olan uyumuna dikkat ederler. Bu başka bir bilgi, başka bir zanaattır. Yazar, var oluş sebebi olan o ruhun bu müdahalelerle değişip değişmediğin kararını vermekle ve dur, demekle elbette yükümlüdür ama kanımca iyi editörler de işlerini, hali hazırda sevdikleri o ruha dokunmadan, onu değiştirmeden hallederler. Nitekim benim yolladığım ilk Simsiyah dosyası 500 sayfa civarındaydı. Oysa kitap 300 sayfa olarak basıldı. Şimdi çok daha iyi görebildiğim üzere, üç aylık bir ek çalışmadan sonra romandan ayıkladığım 200 sayfalık kısım, hikâyeyi, kurguyu, karakterleri hiç ilgilendirmeyen gevezeliklerden ibaretti. Hikâyedeki ceketin üstüne bir ceket daha giydirmenin ne gereği var?
