Çiğdem Sezer’le Serkan Türk Söyleşti
Serkan Türk: İlk şiir kitabınız Kanadı Atlas Kuşlar 1991’de yayımlandı. 2023 yılında ise toplu şiirlerinizi Aramızdan Hayat Geçti kitabınızda bir araya getirdiniz. Çiğdem Sezer bugüne kadar dizelerini ulaştırdığı okurlarıyla nasıl bir bağ kurdu?
Çiğdem Sezer: İlk yıllarda sormuş olsaydınız bu soruyu, böyle bir bağı aklımdan bile geçirmediğimi söylerdim. Ama zaman içinde bunun gerçekleştiğini görüyorsunuz. Sizin dışınızda ilerleyen bir süreç. Suya yazar gibi, kendinize yazar gibiyken bir yerlerden sesinize ses verenler çıkıyor. “Seni duyuyorum,” dercesine… Bunca şiirin yazıldığı bir ülkede, bunca popüler kuşatmanın yaşandığı bir dönemde üstelik, sessiz sedasız yazarken kimseler duymaz gibi geliyor insana. Ama ötelerden gelen bir ses, bir nefes, öyle olmadığını gösteriyor. Benim hayatla sahici bir bağım var ve bunun şiire/okura da yansıdığını biliyorum. Şiir okuruyla da sahici bir bağım var bu anlamda.
Serkan Türk: Aşklar ve Baharatlar, Mavi Çayırın Kadınları ve Saklı Bahar adlı kitaplarınızla şairliğinizin yanına romancı kimliğini yazdırmayı başardınız. Şiir kitaplarından sonra roman yazmaya götüren süreç nasıl gerçekleşti?
Çiğdem Sezer: Roman yazmak gibi bir hayalim olmadı; yolun bir yerinde, uçurumun kıyısında belki de kalmakla düşmek arasındaki o noktada tutunduğum bir daldı roman. İlk romanım Aşklar ve Baharatlar hem gerçek hem imgesel anlamda depreme dairdir. 99 depremini yaşadım Sakarya’da. Sonrasında birkaç yıl ne okuyabildim ne yazabildim. Aşklar ve Baharatlar o geçiş sürecinden çıkışımın yol haritası oldu. Bir yandan kendimi iyileştirdim, öte yandan da roman yazmanın, o kurgusal evrende bambaşka atmosferler oluşturmanın büyüleyici hazzını yakaladım.
Serkan Türk: Çılgın Su ’yla (1993) Dünya Kitap Dergisi Şiir Ödülü’nü, Bir Şehrin Hatıra Fotoğraflarından (1998) ile Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü’nü, Dünya Tutulması (2005) ile 2006 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü’nü ve Küçük Şeyler Mevsimi (2016) ile 2017 Dağlarca Şiir Ödülü’nü aldınız. Aşklar ve Baharatlar adlı roman dosyasıyla 2005’te İnkılâp Kitabevi Roman Ödülünü kazandınız. Alfabeden Kaçan Harfler (2014) adlı çocuk şiirleri kitabıyla Türkan Saylan Sanat Ödülü’ne, Juju Beni Unutma (2015) adlı çocuk romanıyla Kocaeli ODTÜ Okulları Çocuk Edebiyatı Ödülü’ne değer görüldünüz. Çocuklar, gençler ve yetişkinler için yazdığınız kitaplarla bunca ödül kazanmış olmanız edebiyat yolculuğunuzu kolaylaştırdı mı?
Çiğdem Sezer: Ah şu ödüller! Başlangıçta aldığım ödüller, şiirde kalmanın, direnmenin bir yoluydu benim için. Onlarca yıl önce, iletişimin epeyce güç olduğu dönemlerde, çalışan bir anne olarak şiirden vaz geçmek ne de kolaydı! Hayatın hay huyu içinde kaynayıp gitmek… Oysa benim şiirle var olmak, varoluşumu şiirle temellendirmek gibi bir derdim vardı ve bunu yapmak düşündüğünüzden daha zordu. Beklentilerim olmadığı için hayal kırıklıklarım da olmadı ama şiirde kalmak bazen çok daha güçleşiyordu. Sanal bir evrende yaşadığınız hissi. Simülasyon bir hayat…Öyle olmadığına inanmaya ihtiyacım oluyordu bazen. İşte o ödüller öyle zamanların ilacı oluyordu. Bir nedeni daha var; şiir kitabı çıkarmak hiç kolay değildi ve ben bunu para vererek yaptırmaktan yana değildim. O nedenle de genellikle kitap basım ödüllü yarışmalara katıldım. Edebiyatta ama özellikle şiir dünyamızda hem bir “kanon” anlayışı var hem de “sükût suikastı”… Sonraki ödüllere katılmam da bunu aşmak içindi sanırım.
Birkaç kitabımın basımını bu yolla gerçekleştirdiğim için yolculuğu bir parça kolaylaştırdıklarını söylemek mümkün ama ödüller olmasaydı da vaz geçecek değildim. Çocuk ve gençlik edebiyatında ise yolculuğu kolaylaştırmaktan ziyade taçlandırmak gibi düşünmeli ödülleri. Özellikle Kamyon Kafe’ye verilen ödül, katılım olmadığı, yurt çapındaki yazarların aday gösterilmesi ile belirlendiği için çok özel.
Serkan Türk: Yazarlığınızda farklı bir sürece girdiğinizi, olgunlaştığınızı, yazdıklarınızın ciddiye alındığını ilk ne zaman hissettiniz?
Çiğdem Sezer: İlk kitabımın çıkışıyla bile hissetmiştim bunu. Çok azdılar belki, sesleri de gür değildi ama yine de hakkınızı teslim edenler oluyordu. Ama o farklı sürece girmek, o sorumluluğu üstlenmek zaman aldı elbette. Kesin bir tarih söylemek güç olsa da Dünya Tutulması’ndan sonra olduğunu söylemek yanlış olmaz sanırım.
Serkan Türk: Şairin/Yazarın her kitabında kahramanlarıyla unutmuş olduklarını kendine hatırlattığını, çeşitli sorularla hafızasını canlandırdığını, yazdıkça güçlendiğini söylemek mümkün mü?
Çiğdem Sezer: Elbette. Kesinlikle… Başka neden yazmalı ki insan! Yazmak, dünyaya yeni sorular sormak, yeni pencereler açmak, yeni alanlar yaratmak hayata… İnsan gündelik rutinle de sürdürebilir yaşamını. Çok da konforlu sürdürebilir üstelik. Buna rağmen yazıyorsa rutinin dışında kalan o farkı yakalayabilmek içindir. Ne olduğunu bilemediğimiz ama sezebildiğimiz o büyülü atmosferi yakalayabilmek, onun bir parçası olabilmek içindir biraz da yazmak. Dünyaya dair sorularınızı sorar, yanıtlar ararsınız. O arada bambaşka sorular kuşatır sizi. Bu kez onların ardına düşersiniz. Bu da gündelik olanın içinde kaybolmaktan korur sizi. Dino Buzzati’nin Tatar Çölü romanını anımsarım zaman zaman. Nasıl güzel anlatır o duyguyu! Oysa yazmak, çölün sarıp sarmalayan, boğan ve giderek içinden çıkmak isteğini yutan varlığından korur insanı. Merak ve hayret bitince ölür insan, bana kalırsa. Yazmak, kahramanlar ve imgeler aracılığıyla da olsa merak ve hayreti diri tutar. Ve hevesi de elbette…
Serkan Türk: Edebiyat dünyasında yazdıklarınızla kendinizi, sözünüzü, hikâyenizi var etmeyi başardınız. Bugün geriye dönüp baktığınızda yazdığınız metinlerle seslendiğiniz o okur, sizi yeterince anladı mı? Umutsuzluğa kapıldığınız, vazgeçtiğiniz, anlaşılmadığınızı hissettiğiniz dönemler oldu mu? Olduysa bu süreçleri aşmayı nasıl başardınız?
Çiğdem Sezer: “Kendi sözümü/hikâyemi var etmek…” Bana kalırsa bunca ödül içinde beni en çok gönendiren bu sözdür. Farklı seslerden bu cümleyi duymuş olmak ne güzel! Okuduğum bazı şiirler, “iyi” olmalarına karşın yer edinemiyor bende. Karşılık bulamıyor… Sonra sonra anladım ki ben kendini var eden kalemlerden haz alıyorum; bazı teknikleri ustaca kullanarak sözü tepetaklak edenlerden değil. Uçuk kaçıktır şiir, kaosa dairdir, evet; ama aynı zamanda dünyayla hemhâl olmanın, dünyada olmanın da bir biçimidir. Bir tek şiirle değil ama bütüncül okumada şairin dünya düşüncesini, dünyayla temas biçimini anlamak istiyorum; onca okumadan elimde kalanın “iyi birkaç dize” olmasını değil…
Romanlarda (yetişkin ya da gençlik/çocuk) okurun dünyasına girmiş olduğumu biliyorum. Okurun kurgusal atmosfere girdiğini, kurguya kendini de dâhil ettiğini de… Ama şiir için aynı şeyi söylemem olanaksız. Ki bu zaten şiirin doğasına aykırı olur. Elbet şiir okuru da bir atmosfer yaratıyor okumalarında ama şiirin oku bambaşka hedeflere yönelebiliyor. Ferda şiirimde dediğim gibi belki:
“kalbim bana bakıyor bazen Ferda
eş zamanlı atılan oklar iki ayrı yönden
kalbim bana baktığında birbirine çarpıyor”
Bu çok az oluyor elbette ama bütün “az”lar gibi de çok kıymetli bir buluşma.
Anlaşılmadığımı hissettiğim çok oldu elbette ama vazgeçmeyi düşünmedim bile. Nelerden vazgeçecektim? Kendimden mi? “Bir şey olmak” için değil “olmak” için yazıyordum ve hâl böyle olunca vazgeçmek olasılıklar arasında yoktu. Ne yaptım böyle zamanlarda? Hep yaptığımı; daha sıkı sarıldım şiire, dizelere, imgelere…
Serkan Türk: Her kitabın oluşum süreci farklılıklar barındırır. Yüz Yaşında Bir Çınar adlı kitabınızı hazırlama günlerinize dönersek neler anlatabilirsiniz bize? Şiirlerinizin hikâyesi var mı?
Çiğdem Sezer: Yüz Yaşında Bir Çınar, Cumhuriyetimizin yüzüncü yılına adanmış bir destan şiir/kitap. Şiirin eğitimde yeterince kullanılmadığını ya da doğru kullanılmadığını düşünüyorum. Belki her ikisi de. Oysa şiir, sadece ritmik okumayı değil düşünsel dünyayı da akıcı kılacak olanaklara sahip. Ve fark yaratacak daha nice olanağa… Sadece günümüzde değil, neredeyse hiçbir zaman bu konuya gereken önemi vermedik eğitim sistemimiz içinde. Oysa şiir sevdalısı bir avuç öğretmenin şiirle neler başardığını görebilseydik çok başka şeyler konuşuyor olurduk bu konuda. Şimdilerde zaten elemeye dayalı bir sistemle, kırk yamaya dönüştürülen müfredatlarla iyice içinden çıkılmaz hâle geldi durum. Yine de o bir avuç öğretmenin ve çocukların hatırına yazmak istedim. Zaman zaman, bütün bir tarihi bu şekilde yazabilmek gibi bir çılgınlığı düşünmüyor değilim. Edebiyatın/şiirin öğretmek gibi bir amacı yoktur ama kendiliğinden öğretme olanağı taşır ki en güzel ve kalıcı olan da bu yolla öğrenilendir. Şiirlerimin hikâyeleri değil ama atmosferleri var, bunu anlamanın tek yolu da onları okumak… Alfabeden Kaçan Harfler, çocuk şiirleri kitabıdır ama şiirin “ne”liği hakkında sağlam kazanımlara kapı açar. Kahkaha Keki’ndeki bir bölüm bütünüyle sözcüklere ayrılmıştır; sözcükler akıllıdır, sözcükler düşünür, sözcükler gösterir vb… Tek başına değil belki ama bir araya geldiklerinde dünyaya dair başka bir hikâye anlatırlar okura; o güne değin duymadığı bir hikâye…
Yetişkin şiirlerimin tümü bir hikâyenin parçalarıdır; benim, dünyada oluşumun hikâyesi… Kamyon Kafe adlı kitabım, bir romanı oluşturan ayrı ayrı bölümlerden oluşur. Tek başına öyküler olarak da okunabilirler ama bütünlüklü okumada romandır o kitap. Yetişkin şiirlerim için de aynı şeyi söylemek mümkün.
Serkan Türk: “Son dönemde pek acı çekmeden, sıkıntı çekmeden pat diye bir yerlere gelen, bir yerlere çıkarılan insanlar var. Benim için ‘zaman eleği’ çok önemlidir. O elekten kimler düşecek, kimler kalacak bunu yine zaman belirleyecek. Ön yargı olabilir ama bu elekten bugün için gündemde olan birçok kişinin düşeceğini düşünüyorum,” diyor Cemil Kavukçu bir söyleşisinde. Çağdaş yazarlarla ilgili yaptığı bu tespitler dikkat çekici. Daha yolun başında olanlara bugünün koşullarına göre Çiğdem Sezer neler söylemek ister?
Çiğdem Sezer: Bir “Zaman eleği” olduğu doğru ama o elekten geçmenin tek yolu “iyi” olmak mı? İşte bundan emin değilim. Kültürel/sosyal atmosfer, bazı isimleri öne çıkarmakla kalmıyor; onları sonraya da taşıyor bazen. Kaldı ki yaşadığımız çağda artık yapay zekâ ile de baş etmek durumundayız. Yani o elek epeyce yapısal değişikliğe uğradı/uğrayacak. Ama benim bunlara çok kafa yorduğum söylenemez; yarına kim kalır kim kalmaz çok da umursamıyorum doğrusu. Bir tek hayatım var ve onu olabildiğince “doğru” yaşamak istiyorum. İstediğim şeyi, dilediğim biçimde yazmak; dünyaya dair olanı es geçmemek, sessizliğe terk edilene ses olabilmek ve bunları edebiyatın dışına düşmeden yapabilmek… Şairliğe ya da yazarlığa heves diye bakmadım. Bir “sosyal statü” olarak düşünmedim bunları. Herkesin bir olma biçimi var ve ben de kendi olma biçimimi seçmiştim: kelimeler… Hücrenin yapıtaşları proteinse benim yapıtaşlarım da kelimeler. Bir tek onların mucizesine inandım. Bir tek onlarla dayadım sırtımı. Bundan da hiç yakınmadım. Bu yüzden direnebildim belki de onca görmezden gelmeye, yok sayma çabasına. Yol uzundu, yorucuydu, biliyordum ama ben o yolu yürümeyi seçmiştim. Başka hiç kimsenin yükleyemeyeceği anlamları yüklemek için kelimelere…Günahı ve sevabıyla bana ait olacaktılar. Öyle de oldu. Bütün bunlardır işte yolun başında olana söyleyebileceklerim. Ama çağımız insanı çok sabırsız ve hemen varmak istiyor menzile. Bense zor olanı gösteriyorum. Bu durumda neyi seçeceği kendine kalmış. Kısa zamanda popüler bir ad edinmek mi? Bazı isimlere (dergi, şahıs ya da grup…) sırtını verip kapıyı onlarla aralayıp yolculuğu kolaylaştırmak mı? (Bundan, bir araya gelmeye karşı olduğum anlaşılmasın lütfen. Ben de Kıyı dergisi ile çıktım bu yola. Birliktelikleri sıçrama taşı olarak kullanmaya itirazım var; birbirini motive edip eleştirerek birlikte yürümeye değil.) Yolun başındaki bireye kararı verdirip seçimi yaptıracak olan kendi kişiliğidir elbet. Benim söyleyeceklerimin zerrece etkisi olacağını sanmıyorum. Yine de insanın kendi gücüyle ilerlemesinin verdiği hazzı başkaca hiçbir yoldan elde edemeyeceğini söylemiş olayım. Ve o zaman eleği dediği Kavukçu’nun, o kadar da akılsız değil!
Serkan Türk: Bayan Şeftali ve Alya, JuJu Beni Unutma, Hayal Vadisi, Gizemli Yabancı, Şahane Ekip, Kayıp Gerdanlık, Saklı Bahar, Hayat Pastanesi, Kahkaha Keki, Son Şans Durağı gibi çok ses getiren çocuk ve gençlik kitaplarına imza attınız. Uluslararası Çocuk Kitapları Kurulu’nun (IBBY) 2020 Onur Listesi’ne giren Kamyon Kafe ile bu alandaki başarınızı taçlandırdınız. Biraz da bize çocuklar ve gençler için yazmaktan bahsedebilir misiniz?
Çiğdem Sezer: Çocuklar ve gençler için yazmak, benim gibi yüksekten korkan birinin zirveye tırmanması gibi… Bütün o çocuklar “ya düşerse” diye endişeyle bekliyor. Ve siz onlar düştüğünüzü görmesin diye bütün gücünüzle korkunuza direniyor, dağa tırmanıyorsunuz. Zirveye vardığınızda, her biri bembeyaz güvercine dönüşmüş o çocukların da orada sizi beklediğini görüyorsunuz. Kanat çırpışlarıyla gösteriyorlar sevinçlerini. Alkış tutup övüyorlar sizi. Ama siz biliyorsunuz ki asıl güç, size o inancı veren çocukların içindeki umuttur. O umudu boşa çıkarmamak, çoğaltmak durumundasınız. Haksızlığa, ayrımcılığa, zorbalığa ses çıkarmak gerektiğini, başka türlü kötülüğün ateşine odun taşımış olacaklarını anlatmak zorundasınız. Üstelik bunu akıcı bir üslupla, çocuğu sıkmadan yapmanız gerekir. Bir de edebiyatı, şiiri, şarkıları sevdirmek, göstermek var. Hayatın başka türlü de yaşanabileceğini sezdirmek… İnsanı iyileştiren bir duygu bu.
Serkan Türk: “Şiiri okumak, şiiri sevmek herkesin hakkıdır ama anlamak herkesin hakkı değildir,” diyor İlhan Berk günlüklerinde. Çiğdem Sezer’in bu konuya bakışı nasıldır?
Çiğdem Sezer: “Hakkı” yerine “harcı” demeli belki de. Şiir okumak herkesin hakkıdır evet ama anlamak herkesin harcı değildir. Çünkü anlamak, içine girmeyi, içine almayı gerektirir. Bu da öncesi olan upuzun okuma süreçleri, şiir bilgisi demektir. İmgeyi, metaforu, ironiyi bilmeyen birinin şiiri anlaması ne mümkün! Anlamak, “şair burada ne demiş”e indirgenmişse, o kişinin harcı değil demektir şiir. Lisede Türkçe öğretmenim sormuştu bana bu soruyu. Hâlâ soruyor öğretmenler. Daha doğrusu “müfredat” böyle istiyor. Kişi yalnızca kendi okusa, anlamasa dert değil ama süreç öyle işliyor ve sonunda koca bir yanlışı genel doğru hâline getirip “şiir oymuş”a, “öyleymiş”e getiriyoruz.
Serkan Türk: Çağına tanıklık eden bir şair olarak savaşın gölgesinin geçtiği kentlere, insanlara, yaşamlara temas ediyor yazdıklarınız. Yazıyla, şiirle ne arıyordunuz ve neyi buldunuz?
Çiğdem Sezer: Aramak değil de “ol”mak diyelim. Hamdım, biliyordum. Pişmeliydim ama toplumun genel kabul gören kurallarıyla olmamalıydı bu. Nasıl olacaktı? Bilmiyordum. Bildiğim, aradığım şeye beni götürecek olan köprü kelimelerden oluşacaktı. Çünkü yalnızca onlarlayken yalnız olmadığımı hissedebiliyordum. Oraya aittim; kelimelerin evrenine. O zaman orada bir yerim olmalıydı. Bütün hikâye bu aslında; ait olduğum yerde olabilmek. Oradaki ben’i oluşturup olgunlaştırmak. Hamlığımı şiirin görgüsüyle giderebilir, onunla olgunlaşabilirdim. İşte böyle böyle öğrendim başka yaşamlara temas etmeyi, çağına sadece tanıklık etmeyip sorumluluk da alabilmeyi. Savaşları, ayrımcılığı, ötekileştirmeyi durduramazdım ama yaşananlara ses olabilir, trajediyi aktarabilirdim. Her şeyin hazırına alışmış günümüz gencine, onun da yapabileceği bir şeyler olduğunu hatırlatabilir, sorumluluklarını fısıldayabilir, acı sömürüsü yapmadan, umudun ipini sıkı tutarak hayata, dünyaya dâhil olmayı hatırlatabilirdim. Benim anladığım, insan insan içindir… Yalnızlığımı özenle korurum ama yine de bilirim insan insan içindir.
Ne bulduğuma gelince; kendimi buldum. Daha ne olsun! Bir de çocukların, gençlerin iyileştiren sevgisini…
Serkan Türk: Şair arı kovanına çomak sokan, yangına körükle gitmeyi göze alan biri değilse nedir bu çağda? Yazmaya zorlandığınız konular oluyor mu?
Çiğdem Sezer: Proje kitaplar yazmadığım için zorlanmam söz konusu değil. Neye hazırsam, imgesel evrenimde ne olup bitiyorsa onu yazıyorum. İçselleştirdiklerimi yazdığım için konuya çoktan girmiş oluyorum zihnimde. Bu nedenle de zorlanmıyorum. Şiir zaten “kendini yazdırıyor”. Bu kendini yazdırmanın içinde depresif bir ruh hâli de var elbette. Ama o da yazma hazzının bir parçası. Dünyayla derdi olmayanın şiirle işi ne olabilir ki zaten! Dünyanın yekpare bir yara olduğunu düşündüğüm zamanlar da oluyor. O yarayı açık etmenin ardına düşüyorum. Belki bu yüzden son iki kitabım nehir şiirlerden oluştu. Bütün bunları dert etmeyen şairin “ne”liği konusuna girmek istemem. Dünyayla bunca yakın ilişkisine karşın şiir özgürlüğüdür şairin. Nasıl isterse öyle doldurur içini.
Çocuk ve gençlik romanlarındaysa genellikle sosyal sorunlara yer verdiğim için yazarken acı çektiğim de oluyor. Savaşlar, depremler, göç, ölüm, ayrımcılık, ötekileştirme… Hepsi yer buluyor kitaplarımda. Steril bir dünya mümkün değil. Çocuk da bu dünyanın bir parçası. O zaman çocuğa görelik ilkesini unutmadan konu edinebilmeliyiz bütün bunları. Akranları yanı başında açlıktan ölür, bomba sağanağına tutulurken biz çocuklarımızı cam fanuslarda yetiştiremeyiz. Elbette kendine göre kuralları var bu konuları çocuk ve genç için yazmanın. O kurallar nedir derseniz, kalbim ve aklım bilir, derim. Şiirde olduğu gibi burada da sezgisel akla güvenirim. Ve yaşam deneyimime, eğitimime elbette. Ama en çok sezgisel akıl…Bunun karşılık bulduğunu biliyorum, görüyorum. Şiirin bir kazanımı aslında; olayları, olguları algı süzgecinden geçirip estetik bir boyutta sunabilmek… Bunu düzyazıda da yapabilirseniz, okur o dili yakalıyor ve en trajik olanın içinden bile umutla, bir şeyler yapabilirim duygusuyla çıkabiliyor.
Serkan Türk: Her şair okuduklarının çağrışımlarıyla kendini anlatma olanakları bulan kişidir diyebilir miyiz? Çiğdem Sezer’in bunca yıldan sonra geri dönüp baktığında karşısına çıkan kitaplar, şairler, yazarlar, kahramanlar kimlerdir?
Çiğdem Sezer: Bu soruyu okurken zihnimde oluşan görüntüyü çizebilmek isterdim ama öyle bir yeteneğim yok. Yazarak resmetmeye çalışayım; beynimin her kıvrımı, kalbimin her bir kılcalı kocaman yapbozlar gibi serilmiş duruyor önümde. Okuduğum, sevdiğim ya da sevmediğim bütün kitaplar orada yan yana, alt alta dizili. Ve okuduğum, tanıdığım, sevdiğim ya da sevmediğim her yazar/şair… Birini çekip alsam tablo bozulacak sanki. İlk okulda okuduğum Heidi’den, tavşan deliğindeki Alis’ten, Küçük Kadınlar’ın Jo’sundan tutun da günümüz genç şairine kadar herkes orada. Bir çınarın yaprakları Nâzım, diye salınır; kaldırımlardaki ayak sesleri Necip Fazıl’ı çağırır; güller Sezai Karakoç’tur. Eksik bırakılmış kadınlar Füruğ’dur biraz. Hüzünlü yatılı okul koridorları, çiçekli lambalı anneler Hilmi Yavuz’dur. Atilla İlhan’dır biraz aşka/ âşıka mecbur oluşu kalbin. Aykırı yaşayıp genç ölenler İskender’dir biraz. Biraz Ahmet Erhan… Sennur Sezer’dir yoksul annelerin çağırdığı. Akşamları Cahit Sıtkı’dır bakan ay ışığıyla. Cahit Külebi’dir Tokat’tan Niksar’a yol alan kamyonların homurdandığı. Turgut Uyar’dır boynumdaki kaşkole her dokunduğumda aklıma, kalbime düşen. Cansever’dir dağılan pazar yerlerinden sebze toplayan annelerin sustuğu. Dranas’tır doğduğun eski evdeki merdivene asılı duran lamba, karanlığa düşen her bir kar tanesi. Ülkü Tamer nahifliğidir sevgiliye teşekkür eden âşık: beni sen öptün, beni sen öptün… Dağlarca’yı düşünürüm gelincik kırmızısıyla havaya bir dünya çizerken bahar ikindilerinde. Denize çıkan her sokağın sonunda İlhan Berk bekliyor gibidir beni. Melih Cevdet’e el ettiğini görürüm rahatını kaçırdığımız ağaçların. Ve hışırtısı kavakların! Güzelim Metin Altıok’un ağzından dökülür gibidir acının ıslığı… Ben ne yaşasam, ne görsem şiirdir biraz, şairdir. “Necatigil’den bu yana bütün evler akrabam” demişliğim bundandır. En çok sevilenle içilen bir şarabın damaktaki tadı gibi. Ne zaman şarap içsen damağında hissettiğin. Öyle bir şey işte. Bakın daha Anna Karenina’dan, Madam Bovary’den, Van Gogh’tan, Nietzsche’den, Freud’dan bahsetmedik bile. Kaynayan kemik gibi iç içe geçiyor bunca isim, bunca söz, bunca şiir ve sizi siz yapıyorlar. Bugün olduğunuz kişi…
İlk Yayın: KE
