Derya Yazgıç: Sahnedeki Modern Meddah: Levent Üzümcü

Sahnedeki Modern Meddah: Levent Üzümcü

Osmanlı İmparatorluğu’nun son zamanları… Giritli Demirci Rüstem, kendisine atılan bir iftira sonucu ailesiyle birlikte İstanbul’a sürgün edilir. Bileğinde altın bileziği, yüreğinde umutlarıyla İstanbul’a varan Demirci Rüstem, orada da küçük ama güzel bir yaşam kurmayı başarır. Fakat dönemin koşulları kötü, hayat zordur. Oyunda; Rüstem’in, Cemal’in ve çevresindeki insanların kimi zaman hüzünlü kimi zaman eğlenceli ama çoğu sevgi dolu öykülerine şahit oluruz. Umudunu ve inadını kaybetmeyen insanların öyküsüne… Gerçekten tuhaf bir hikâye bu. Oyundaki karakterlerin hemen hepsi çok ilginç insanlar. Hepsinin ayrı birer öyküsü var. Başlarına gelen olaylar da çok ilginç. Eğer siz de sıcak bir insan hikâyesi izlemek isterseniz Cengiz Toraman’ın yazıp yönettiği Rüstemoğlu Cemal’in Tuhaf Hikâyesi adlı oyunu, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Şehir Tiyatroları’nda izleyebilirsiniz. Sahne tasarımını Duygu Can’ın, ışık tasarımını Fatih Mehmet Haroğlu’nun, efekt tasarımını Kadir Arlı’nın, koreografisini Volkan Ayhan’ın yaptığı oyunda Esen Koçer ve Levent Üzümcü rol alıyor.

Oyundan Aklımda Kalanlar

Oyunda, Rüstemoğlu Cemal’in doğumundan başlayıp yetişkin bir birey oluşuna kadarki tüm süreci izliyoruz. Babası gibi Cemal de dürüst ve inatçı bir adam. Hiçbir şeyden yılmıyor. Kendi hayatını kurmak için didiniyor. Okuldayken başından geçen maceraları izliyoruz. Babasını kaybediyor biz de onunla birlikte üzülüyoruz. Büyüyor, âşık oluyor biz de seviniyoruz. Çanakkale’ye gönüllü olarak gidip vatanına hizmet ediyor. Biz de onunla birlikte gururlanıyoruz. Velhasılıkelam Cemal’in hayatla olan sınavı hiç bitmiyor. Oyunda, Cemal’in çocukken Akhilleus’un hikâyeleriyle büyüdüğünü öğreniyoruz. Akhilleus, Yunan mitolojisinin en önemli kahramanlarından biri. Dünyanın en büyük savaşçısı. Herkesin bildiği üzere Akhilleus’in tek zayıf noktası sol ayağının topuğu. Onun dışında hiçbir zayıf özelliği yok. Cemal de Akhilleus’i kendine örnek alarak büyüyor. Onun gibi bir kahraman olmak istiyor. Akhilleus’in Hektor’la karşılaşması gibi o da bütün hayatı boyunca kendi Hektor’unu bekliyor. Fakat hayat, ona bambaşka sürprizlerle geri dönüş yapıyor. Cemal, büyüdükçe hayata dair bambaşka bir bakış açısı kazanıyor. Biz de Cemal’in başından geçen maceraları, karşılaştığı her bir insanı oyun boyunca heyecanla izliyoruz. Bu nedenle oyunun temposu hiç düşmüyor ve oyundaki merak duygusu hiç bitmiyor. Bu da oyunun başarılı yanlarından biri. Tabi bunda Levent Üzümcü’nün başarısı göz ardı edilemez. Levent Üzümcü; tıpkı bir meddah gibi taklitler, jest ve mimikler yaparak ses tonunu değiştirerek karakterden karaktere geçiş yapmış ve oyundaki tüm karakterleri tek başına canlandırmış. Sahnede tek kişinin anlattığı, onlarca karakterin oynadığı bir oyun izleyeceksiniz. Levent Üzümcü, sadece karakterler arası geçiş yapmamış. Zamanda da yolculuk yapmış. Bir bakmışsınız 1900’lerde Osmanlı’da yaşayan bir karakteri canlandırıyor; bir bakmışsınız günümüze gelmiş anlatıcı olmuş, seyirciye oyunda geçen olayları anlatıyor. Levent Üzümcü; değişik yerler ve değişik zaman dilimleri içinde düş ve gerçek karışımı bir düzlemde gelişen bütün bu olayları, seyirciyi yormadan ve dikkatini dağıtmadan anlatmış. Yani biraz klişe olacak ama sahnede tek kişilik dev bir kadro olmuş. Esen Koçer ise dinlendirici ve olağanüstü sesiyle oyunun seyir keyfini kat ve kat arttırmış. Keşke oyunda onu daha çok görüp daha çok dinleyebilseydik. Bu ikilinin birlikte canlandırdıkları kayık sahnesi de ayrıca eğlenceli ve komikti.

Oyunun en sevdiğim yanlarından biri de dekoru oldu. Dekor, zarif bir çerçevesi olan yağlı boya bir resim gibiydi. Bu resmin üst kısmı tam ve sağlamken alt kısmı ise çerçevenin içinden çıkmış âdeta bir hayal perdesi gibi sahneye doğru uzanıyordu. Gerçekten de çok estetik ve başarılı, oyunun ruhuna ve konusuna uyan bir dekor çalışması olmuş.