John Maxwell Coetzee’nin romanı hayali imparatorluğa bağlı bir sınır kasabasında yaşananları aktarsa da özünde Afrika kıtasındaki sömürgeci yönetimlere göndermelerde bulunur. Güney Afrika’da 1948 yılında kurulan ve 1994 yılına kadar süren Apartheid rejiminin kurucularına çok ağır eleştiriler yöneltir, adeta insanlık dersleri verir.
Apartheid, Türkçe karşılığı: “Irkçılık ya da ırk ayırımı.”dır. Afrikaanerler, başka bir deyişle Avrupa kökenli beyazlar, Güney Afrika’nın asıl sahipleri olan siyahileri, melezleri ve Güney Asya kökenli insanları “ötekiler” olarak damgalamışlardır işin başından beri. Apartheid, Güney Afrika Halklarına karşı yapılan işkence ve yargısız infazların diğer adıdır. 1960’lı yılların sonlarına doğru orantısız güç kullanma, baskı, şiddet ve yargısız infazlar yoğunlaştırılır. Yalnızca Sarpville kasabasında 70 siyahi insan katledilir…
Romanda geçen imparatorluğa bağlı bir sınır kasabasında yaşananları, ana karakter Sulh Hakimi’nin anlatımıyla verilir.
Sulh Hakimi’nin işi;
imparatorluk adına, yakalanan –sözde barbarları- yargılayıp cezalandırmaktır. Özünde yapılan haksızlıkların, baskının, zulümün, işkencenin ve yargısız infazların nedenini çok iyi bilse de mesleği gereği yıllarca sessiz kalmıştır. Barbar diye bir şey olmadığını çok iyi bilir. Barbar diye nitelenen insanların Güney Afrika yerlileri olduğunu ve onların yaşadığı toprakların ellerinden alınıp göçebe bir hayata zorlandıklarını da…
Barbarlık, imparatorluk otoritesinin yaptığı kötülükleri örtmek için üretilen bir kavramdır yalnızca. Barbarlar, bir gün saldırıya geçip kasabayı talan edecekler algısı yaratılır ve bitimsiz bir bekleyiş başlar romanın sonuna kadar. Tıpkı romanın isim babası Constantinos Kavafis’in, Antakya’da yazdığı şiirde beklenen barbarların gelmediği gibi…
Coetzee’nin bu romanında, diyalogları, geri dönüşleri saymazsak, genellikle tüm geçişler şimdiki zaman kipinde verilir. Böylesi bir aktarım; hem hızlı okutur, hem de “şimdi”nin heyecanını verir.
Diğer bir yanda alegorik bir anlatım tarzı hakimdir. Alegori, en basit tanımıyla kurgudaki yaşamı ve yaşananı göz önünde canlandırmaktır, gerçek olanın kurgu olana izdüşümüdür de bir bakıma. Gerçeğin kurgudaki yansısını, ezen ve ezilenin alegorisini gözler önüne serer…
