“Beni bu çağdan al. Elini kalbime koy ve dinle”, diye başlıyor ilk öykü. Seyit Göktepe, daha ilk cümleden okurunu yeni bir anlam ve duygu dünyasına davet ediyor. Bu anlamda yazar, “okur” ve hikâyelerde gizlenen “ben” arasındaki kıyasıya geçen bir iç diyaloğu daha ilk sayfalardan başlatıyor. Kitap kısa öykülerden oluşuyor. Seyit Göktepe, salt olay anlatmaktan ziyade, duygu ve düşüncelerini farklı bir dil örgüsü ve biçimiyle yeniden yorumluyor, başka bir deyişle yeni bir anlam arayışına çıkıyor. “Uzağa Yürüdüm Yakını Buldum” başlığını birçok farklı açıdan okumak mümkün. Yakın, bulunulan yere göre beride olan, uzak olmayan yer anlamına geliyor. Bir de Arapçadan dilimize geçmiş, ama günümüzde kullanılmayan yakîn sözcüğü var. O da bir şeyi şüphesiz olarak tam ve doğru şekilde bilme anlamına geliyor. Dolayısıyla yazarımız hadiselerin arkasındaki gerçekliği bilme isteğini dile getiriyor. Uzağa doğru yol almasındaki maksadı bu olsa gerek. Yazarımız uzaklık kavramını; bilinemeyen, ulaşılmak istenen ama ötelerde olan, görülemeyen, hasret kalınan, gidilmesi zor menzillere açıklıyor. Öyküdeki izleğini yakınlık ve uzaklık ikilemi üzerine kuruyor. Her ikisi arasındaki bu çelişki gibi görünen unsur, aslında yaşamın ta kendisi. Uzağa yürüyüp yakını buldum söylemi, esasında insanın kendini tanıma ve neticesinde hayatı anlama sürecindeki çelişkiden bahsediyor. İnsan aradıklarını bulabiliyor mu, insanın gerçekte aradığı nedir, gibi sorgulamalara verilebilecek net bir cevabın olmadığı neticesine varıyoruz. Öyküler bu anlamda bir reçete sunmadığı gibi böyle bir kaygısı ve iddiası da yok. İşte tüm bu belirsizlik ve çelişkiler arasındaki gelgitleri okuyoruz öykülerde.
Seyit Göktepe, kelimelerden bir dünya kuruyor ve her sözcüğü, kendi düşünsel bağlamında daha derin anlamlara iletmeye çalışarak öykülerini bu doğrultuda oluşturuyor. Olayların ikinci planda tutulmasının bir sebebi de bu. Daha çok duygusal, sezgisel ve düşünsel bir atmosfer oluşturarak, varoluşsal arayışların sürece dâhil edilmesiyle anlatılan kısa hikâyeler okuyoruz. Okurun da bu sürece dâhil olmasını istiyor olacak ki, birçok durum muğlak bırakılmış. Hikâyedeki bu bilenemez alan, okurun kendi dünyasını metne katmasına imkân sağlıyor. Bunu da yazarın bilinçli bir tercihle yaptığını düşünüyoruz. Ancak bu şekilde okur, bu duygu ve anlam bütünlüğüne dâhil olabilir.
Yazar, uzun bir yürüyüşe çıkarak, hayata dair yapmış olduğu gözlemlerini defterine not eden ve öykülerini geleceğe bırakmak isteyen bir seyyah gibi kale almış. Öyküleri okurken böyle bir hissiyata kapılmanız olası. Metinleri bir çeşit hatırat veya anlatı olarak da okuyabiliriz. Öyküler her halleriyle bir arayışın ve yolda olmanın emarelerini sunuyor. İnsanın kendini ve çevresini keşfetme aracı olarak kabul edilebilecek yolculuk metaforu, öykülerin de mihenk taşı niteliğinde. Yazarımız adeta bu yolculukta Adana otele gelen escort karşılaştığı her uğrak yere bir işaret taşı bırakırcasına öykü isimleri seçmiş, kendi hikâyesini takip etmesini istediği her neyse ona da notlar bırakmak istemiş bu isimlerle. Bu şekilde kendi düşünce ve duygu haritasını çıkarmış. Tüm bunları yaparken salt melodrama mahal vermemek adına imgesel ve şiirsel bir tutum samsun rus escort sergilemiş. Yazar, anlatmak istedikleriyle derin bir ünsiyet kurduğundan olsa gerek, kurmuş olduğu alandan pek ayrılmıyor. Anlatmış olduğu hikâyelerin sisli bir anlatımla okura sunulduğu, yer yer sinematografik bir fotoğraflamayla sekanslara ayrıldığını görüyoruz.
Kısa cümlelerin dinamizminden fazlasıyla yararlanan yazar, iç mırıldanmalara oldukça yer vermiş. Öykülerdeki en baskın karakterin, yazarın merkeze aldığı bu iç sesin olduğunu düşünüyoruz. Hikâyelerin konya yabancı escort anlatıcısı da o ses. Yolun kendisi ve yolculuğa çıkan seyyahın da yine öykülerde gizlenen bu iç benliğin olduğunu düşünüyoruz.
