Serkan Türk’ü, yıllar önce Trabzon’da Ada dergisinin editörü ve yayıncısı olan genç bir şair olarak tanıdım. Özveriyle sürdürdüğü dergi uğraşı yanında Trabzon’un, Karadeniz’de önemli bir kültür edebiyat kenti olması yolunda çaba gösteriyordu. Kentte kitap fuarları, toplantı ve oturumlar düzenlemeyi üstlendi, konuk yazarlarla radyo, televizyon programları yaptı. O günlerden bu yana da şiirleri ve öyküleriyle edebiyatımızda seçkin bir yer edindi. Trabzon’u bir kültür edebiyat kentine dönüştürürken edebiyata adanmış yaşamıyla olgunluğa erişti. 
Serkan Türk, çok yönlü bir edebiyat adamı olarak yıllanmış yazar dostlarına olduğu kadar yeni yazarlara da içten bir ilgi ve sevgiyle yaklaşıyor. Gençleri dikkatle izliyor yapıcı yaklaşımıyla yollarını açıyor. Edebiyat Burada adıyla yönettiği hem dergi hem YouTube kanalı ilgiyle izleniyor. Serkan bir süredir Kartal Belediyesi KE Dergisi’nin yazı kurulunda bulunuyor ve belediyenin düzenlediği kitap fuarı ve kültürel etkinliklerde görev alıyor.
“Ada” günlerinden bu yana izlediğim Türk’ün, zaman içinde şiirinde son derece yalın ama derinlikli bir çizgiye ulaştığını söylemek isterim. Her dizesi yumuşacık bir vuruşla yüreğe oturuyor;
“her şeyin bir saati var, dedi adam,
kuyuya düşmenin, kuyudan çıkmanın,
bir kalbi uzun uzun dinlemenin.
…….
Zaman dedi bir daha yetişemez geçtiği yerlere.”
Türk’ün Ausgang adlı bir romanı var. Çıkışsızlık teması üzerine yenilikçi bir yapıda geliştirdiği dikkate değer bu çalışmada yazar alttan alta politik bir tutum almış. Yine de Ausgang, farklı takılıp kalma ve çıkışsızlıkları bir roman formunda yansıtma amacından çok belli bir anlatı biçimini çoğul bir gelgit ritminde bütünlüklü metinlerle yapılandırmaya ve bunları birbirine bağlamaya yönelik post modern bir çalışma. Öyle ya da değil ama anlatıyı sorgulayan, yazma eylemini irdeleyen özgün bir roman. Serkan Türk’ün güncel edebiyatla ilişki kurma biçimine de uygun.
Ben bu yazıda yazarın öyküleri üzerinde duracağım. Beş öykü kitabı var. Uzak Yaz, Rüzgârlı Camlar, Tanrının Yalnız Kırları, Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim ve Uyurgezer Bir Gölge. İkinci öykü kitabı Rüzgârlı Camlar (2008) üç bölüme ayrılmış. Camlar, Rüzgârlar, Bulutlar. Bu üç sözcük bile en baştan şiirsel bir imge oluşturuyor. Yazarın bu öykü kitabıyla kendi yazınsal kavrayışını çok sağlam biçimde inşa ettiğini görüyoruz. Üzerince durulacak yeni bir öykücü olarak parlak biçimde öne çıktığı bu öykülerde yepyeni bir bakış, yoğun, süzülmüş, ölçülü bir kurgu ve örtük anlatım ustalığı göze çarpıyor. Türk, derinlikli bir öykü evreni kuruyor. Yaşamın, yalnızca var olma tutkusunun bir biçimde yaraladığı kişilerin ince sızılarını dile getirirken şiirsel bir enerji ve zengin çağrışımlarla düne dönük suskunluk ve yalnızlık halleri çiziyor. İçe dokunan, acıtan, buruk öyküler bunlar. Sevgisizlik ve benlik yitimlerinin duygu körlüğüne neden olduğu bir dünyada küçük büyük yıkımlarla dolu anımsamalar okuru hüzün iklimine taşıyor. Hep bir değişim, kayıplar, tükeniş ve can yakıcı düşlerle gerçek iç içe ama öykülerini dile getirenlerde yeni koşullara uyma, kesinlikle olanı kabul gücü var.
“Bir şeylerin bittiği ve başlayamadığı anlara…” bakıyorlar geçmişe dönerek. “Seninle dinlediğimiz o şarkı bütün gece döndü plakta. Acılı ve uzak yerlerden dönüyormuşsun gibi. Ay gölgeme çoktan yaklaşıp dokunmuş ve sesime hüznü bulaştırmıştı.”
Bu öykülerde bir yandan da doğanın; gecenin ve sabahın, rüzgârın, ağaçların, kayaların, kumun, çiçeklerin, dahası nesnelerin her an gözümüze değdiği yerlerdeyiz. Bütün bunlar anlatılan ya da anımsananın fon müziği gibidir. Islak tarlaların, sazlıkların, kırların, bir evin, yıkık bir merdivenin, çayırların, nehirlerin yalnızlığına ortak olurlar. Öyle anlarda devinip duran duygular ve görüntüler birbirine girer; “Eylül her şeyin rengini ayrılığa benzetir. Gün yağmurun göğsünden sızmasına aldırış etmiyor” görünür. Bellekte birikmiş özleyişler kaplar insanın içini. “Suskunluklar takvim günlerini ele geçirir.” Büyükanne elindeki elmayı soyar, “bıçağındaki yalnızlıkla.”
Serkan Türk, bir dil ustası. Dilinin açımlama çekirdeğini iyi biliyor. Sözcükler, gösterdikleri duyguyu uyandırmada, inceltmede, zenginleştirmede kendi yalınlıklarından öte rahatça sıçramalar yapabiliyorlar. Bu şairliği ile de ilgili sanırım. Ancak şiirindeki bilgece yalınlıktan ayrı bir yapı ve söz özgürlüğü görüyoruz burada. Serkan Türk, yaşanan geçmişin olup bitenlerine, çocukluk yaşamı ve düşlerine, düş kırıklıklarına, günlerin süre giden sıkıntı ve kayıplarına uğramış insanları nostaljik kaçışları ve küçük avuntularıyla, büyük bir sezgi, sevgi ve şefkatle anlatıyor. Bu cömertlik, estetik bütünlük içinde bize bütün acılara karşın yaşamın değerini, iyiliğini hissettiriyor.
Yazarın beş kitabındaki öyküler kuşkusuz söz ettiğim tüm özelliklere sahip. Aynı tat, aynı gizem, aynı çeşitlilik ve ruh ama sonradan daha ayrıntılı bir anlatım yeğlenmiş. Dilin örtüsü biraz açılmış. Karmaşık iç dünyaların kapıları hafifçe aralanmış. Dilin akıcılığı içinde anlık olaylara, rastlantı ve karşılaşmalara dönük izler daha belirgin. “Ben” anlatı çoğunlukta. Belki bu yüzden yer yer yazarın kendi duruşunun çevresinde oyalandığı da oluyor. Aslında yazar, başkalarının yaşamıyla kendi yaşamı kadar barışık, usta bir gözlemci. Kişilerin anlık duygu durumlarından yola çıkarak iç ve dış konuşmaları bir arada yansıttığı bölümlerle yokluğa, zorunlu ve zorlu yetinmelere, kadının güç ve çaresizliğine incelikle değiniyor. Sylvia Plath ve Tezer Özlü üzerine kurduğu öyküler can yakıcı.
Serkan Türk’ün öyküleri zamanları birbiri içinde eritiyor Geçmiş, şimdi ve hayal edilen gelecek aynı anda aynı düzlemde bulunabiliyor. Böylece dünyayı, nesneleri daha canlı daha algılanabilir kılıyor, bize daha içten daha dolu bir insani bakışı anımsatıyor.
“İnsan neden en ufak şeyleri bile tutar belleğinde? İçinde sayısız oda ve ceviz sandığı… Unutmak, kuşkusuz bana göre değil,” diyor bir öykü kahramanı. Sayısız oda ve ceviz sandığı! Yazar belleğinin geniş ve güzel tanımı tam da budur belki. Serkan Türk dünyaya oradan bakıyor, ilk kez bakıyormuş gibi taze ama görmüş geçirmiş gözlerle ve öykülerine yaşamın türlü halleriyle dolu ömürler sığdırırken içimizi burkuyor.
KE.
