YORGUNSUN KENDİN OLMAKTAN
Yorgunsun kendin olmaktan. Nereye gitsen eğreti durmaktan,
n’aparsan yap sonunda kalbinin bir köpecik gibi gezintiye çıkaracağı
şu şair kafandan… Yorgunsun.
Kendisini kazanabilsin diye heeerşey’ni kaybeden kumarbaz.
Kısacık bir şiirden ibaret “Kendim” dediği de.
En-yoğun-başlangıçlar ile en-keskin-bitişler arasında bitkiin bitap.
İşte bir hevesle yeni ilişkilere girişiyorsun yine.
Arkadaşlık, aşklar ve karanlık
ya da gri alandaki karşılaşmalar… Yorgunsun
hepsini anında kesip atabilmekten, nereden buluyorsan bu gücü.
Tuhaf şey şiirin bu kadar kalabalık olması
bir o kadar da yalnızlaştırması seni.
Sanki kuşatmadasın ilk kitaptan beri. Bir tavşanuykusu tir tirrr,
yalnızca savaş esirler’nin bildiği bir çırpıntı içinde
kurşuna dizilmeyi beklemekten… Yorgunsun.
Üstelik bilemiyorsun seni işgal etmeye çalışan ordu neyin nesi.
Ama vurulup düşenler çoğaldıkça çoğalıyor senin de direniş görevin.
Ve daha yapacak onca işin varken
belli de etmemelisin üstüne çöken şu kahrolası yorgunluğu.
Bitmiyor da tehlike… Tetiktesin.
Atina, 2020