Şair Lokman Kurucu’nun Kaos Çocuk Parkı’ndan çıkan son şiir kitabı n.sest, en bakir, üzerinde yazılmayan, belki de yazılmaya cesaret edilemeyen konusunu, ensesti kitap oylumunda şiire taşıyor. Daha önce ülke şiirinde kitap bütünlüğünde ele alınmamış bir konu ensest. İmgesel kodlamaları farklı bir düşün/imge dünyası, gözü kara bir cesaret bir gerektiren bir konu. Kirli edebiyatın karanlık dehlizlerinden seslenen n.sest “anne oğul ve çıplak/şair tehlikede” dizeleriyle başlıyor.
Ensest kurbanlarının dilinden, ensestin çocuk psikolojisinde yarattığı derin yarılmadan, o yarıklarda kaynayan cehennem derinliğinden şiire ulaşmak başka bir algı ve duyumsayış dünyası gerektiriyor. Lokman Kurucu n.sest‘te bunu ustalıkla başarıyor. n.sest‘te sansür yok, gerçeği kıyısından köşesinden tırtıklayıp güvenli sulara geri dönmek yok, travmayı ambalajlayarak hazmedilir yumuşaklığa getirmek yok. Aksine gerçeğin irkiltici yüzü tüm çıplaklığıyla yolunuzu kesiyor… Magmanın ortasına atılıp şiiri orada yakma haliyle karşı karşıyayız. “ey gerçeğe korkuya sığmayan imge” diyor ya Kurucu, öyle bir hal.
Ensest, kökü insan psikolojisinin bilinmez girdaplarında uyuyan bir hastalık hali. Eyleme geçtikten sonra ise kurbanının bedensel ve psikolojik bütünlüğünü paramparça eden, insan ruhunda derin yarılmalara yol açan bir kriminal vaka… Kurucu’nun “babaya döndü bu karanlık kaygı büyüyor.” dizesinde dile getirdiği gibi ensest çoğu zaman kirlenme hissi yaratır kurbanında. Sıradanlığın gelgeç algılarını yıktığınızda ulaşabilirsiniz ancak o trajediye. Ensestin olduğu yerde herkes kurban, herkes katildir biraz. Enseste maruz kalan bireyin algıları şizofreniktir; olağan normallerin dışında başka uçuruma, bıçaklı bir boşluğa savrulur kurban. Maktülün kaçınılmaz olarak yaşayacağı şey, şey inanç yıkımıdır; babaya inanç yıkım, anneye inanç yıkımı, insana inanç yıkımı, yaşama inanç yıkımı, tanrıya inanç yıkımı… Yaşamdan bir kaçış, varlığından intikam haline dönüşür travmanın kokuşan yarası… “korkuyorum!//ölümü çok görmesinden tanrı’nın/cehennemin yokluğundan/ biraz daha üşümekten bu emanet tende”. Ensest kurbanı için haram yoktur, çünkü günahlarının en büyüğünde denek tahtası olarak parçalanmıştır o. Zaman yoktur; çünkü artık olağan zaman algısının dışında bambaşka bir zaman, karanlık ve ışıkları yırtıcı boyut başlar. Acının ötesinde başlayan bir şeyse ensest, yaralardan yara değil, yaranın derininde yaradır o. Masumiyeti taşınmaz bir yüke dönüştürür.
Lokman Kurucu tehlikeli mağaralarda sürüyor şiirin izini. “Dur, burda duralım, büyüt yaralar sussun/ sende sus şair, yeter şiir”. Kurbanları ve failleri, tanıkları ve aslında sanıkları konuşturarak ensestin toplumsallığına mercek uzatıyor. Bazen bir annenin geçmişiyle yüzleşmesinde, bazen failin itiraflarında, bazen de tarihsel göndermelerde vücut buluyor hal.
“bu çürüme, ölü bir hikayeye/yürümek için yol” diyor Lokman Kurucu; ensestin nasıl bir çürüme olduğunu bilerek… n.sest kitabı, bir çürümenin yolundan şiir sapağına sapan bir kitap.
(n.sest, Lokman Kurucu, Kaos Çocuk Parkı Yayınları- Dip serisi, 67 sy, 2022)
