Benden ilk kitabımın hikâyesiyle ilgili yazı istendiğinde o kitabımın artık ilk kitabım olmadığını ifade etmiş, ikinci kitabım Zaman Dursun İstedim’in hikâyesini yazayım demiştim. Fakat bu yazının başına oturduğumda üçüncü kitabım Unuttum Yalnız’la ilgili yazmanın daha uygun olacağını düşündüm çünkü yakın zamanda çıkmıştı, süreci daha iyi anlatabilirdim. Ama benim niyetim teknik bilgi vermek değil, bir yolculuktan bahsetmekti. Dolayısıyla adımlara değil yolun kendisine odaklanmalı, kendi hikâyemden bahsetmeliydim.
Kendi hikâyem dediğim sadece “ben”in değil, insanın ve onu ilgilendiren her şeyin hikâyesi elbette. Tanrı’nın, evrenin, diğer canlıların, eşyanın, zamanın ve mekânın, ailenin, cinselliğin, toplumun, medeniyetlerin, dinlerin, dillerin, yazının, sanatın… Aklıma ilk anda gelen kavramlar bunlar. Sanmıyorum ki insanı ilgilendiren her şeyi buraya sığdırabileyim. Çünkü bilmiyorum. Ama küçüklüğümden beri öğrenme arzusu taşıyorum, merak ediyorum, yeni şeyler öğrendikçe ve ürettikçe kendimi iyi hissediyorum. Sanki bir düğümü de ben çözmüşüm, eksik parçayı tamamlamışım, hayatın anlamını bulmuşum ve bunlarla dünyayı değiştirebilecekmişim gibi. Oysa hepsi boş, bu boşluğa anlam yükleyen benim. Dün de böyle düşünen insanlar vardı, bugün yoklar. Bugün ben varım ve yarın yok olacağım, yarın başkaları olacak, sonra hep başkaları… İnsanlar ve roller değişecek, hayat devam edecek, herkes kendine verilen zaman ve mekânda kendi hikâyesini yaşamak üzere sahneye çıkacak. Hikâye bu kadar basit.
Belki de bu basitliğe ve ölümün var olduğu gerçeğine katlanamadığım için kitaplara sarıldım, kendi rolümü sahnelerken çareyi onlarda aradım. Herkes bir şeye tutunur, benimki edebiyat oldu. Çok okumak, içimde hep var olan yazma edimi ateşledi. 13 yaşındaydım, okuduğum kitapların dünyasına özeniyor, sayfalarca karalıyordum. Eskiye ilgi duyuyordum, kitaplar kitapları doğurdu derken kendimi divan edebiyatının içinde buldum. Lise ve üniversite yıllarım Eski Türk Edebiyatı ile geçti. Okuduklarım beni fazlasıyla etkiliyor, başka bir zamanın ve mekânın içine çekip orada öylece bırakıyordu. Bunun zararını gördüm, inkâr edemem. Gençliğimden midir yoksa kişiliğimden mi bilmiyorum; aşk, din, tarih, gelenek vb. adına ne okusam ona inanıyor, körü körüne bağlanıyordum. Hayal âleminde yaşıyordum ama büyüdükçe gerçeklerle tanıştım. Sert oldu. Zaman geçtikçe daha da sert. Şimdi beni hayatın realitesinden uzaklaştıran bütün o kitaplara, sorgulamadan teslim olduğum değerlere ama en çok da kendime kızgınım. Biyografimden çıkardığım ve şimdi bana her anlamda uzak olan ilk kitap Harflerin Aşkı işte o dönemlerin ürünüydü.
Okuduğum, yazdığım, ilgilendiğim şeyler zamanla değişti elbette. Öğretmenliğe başlar başlamaz Yeni Türk edebiyatına ve kurmacaya yöneldim. Kafama takılan bazı kavramlar vardı; zaman, mekân, hafıza, gerçek, rüya… Zaman Dursun İstedim ve Unuttum Yalnız’da tematik bütünlük gözeterek bu kavramlar etrafında dolaşan öyküler yazdım; tezimde kronotop (zaman-uzam) çalıştım. Kurama ve kurmacaya, edebi eleştiriye ve akademik yazılara ilgim yüksek lisans döneminde iyice arttı. İlgimi özellikle çeken psikanalitik, fantastik ve feminist kuramlar sayesinde metinlere farklı gözle bakabilmeyi öğrendim, onları katman katman açabilmeyi ve karşılaştığım başka anlamların izini sürebilmeyi… Ve kendi öykülerime bu şekilde yaklaşabilmeyi. Sonra kendi kendimin eleştirmeni oldum. Yazdıklarımda nasıl daha farklı ve özgün olabilirim, kendimi nasıl gizleyebilir anlamı nasıl örtebilirim, dili nasıl yontabilirim, duyguyu nasıl verebilirim, tekniği öyküye nasıl yedirebilirim ve benzeri soruların cevabını aradım. Yani demem o ki okuduklarım yazdıklarımı, yazdıklarım okuduklarımı içine alarak büyüyen bir çemberdi. Hangisi önce geldi, hangisi sonra; hangisi diğerini içine çekti, kim dışarıdayken kim içerideydi, kim kimden daha çok beslendi tam olarak kestiremiyorum. Sınırı, başı ve sonu olmayan bir döngünün içinde gibiyim. Hâlâ öyleyim. Çok sordum kendime, çok sorguladım. Ben ne yapıyorum, hadi okuyorum tamam ama niye yazıyorum, ben yazmasam ne eksilir dünyadan? Hiç. Dünyanın umurumda bile olmaz. O hâlde bu uğraş niye? Ciddi anlamda yıprandığım, saatlerce ağladığım zamanları bilirim. Kimse de başıma silah dayamıyordu okuyup yazacaksın diye. Hatta hayatın bütün şartları aksi yönde gelişmişti; hastalığım sebebiyle birinci sınıfı evde hallettim, ataerkil bir çevrenin içinde üniversiteye gidebilmenin mücadelesini verdim, okur-yazarlığı bırakıp eve kapanmamı isteyen bütün erkekleri karşıma aldım, özgürlüğüme ve yalnızlığıma kavuşabilmek için mücadele ettim, her zamankinden daha çok yazdım, çünkü yazdıkça kendim olabiliyordum. İnsanın başkalarına rağmen kendi olabilmesi, dünyanın iğrençliğine rağmen sınırlarını aşabilmesi kadar güzel bir şey yokmuş. Ben bu güzelliğe kitaplar aracılığıyla kavuştum, yeri geldi hepsinden nefret ettim ama bu da aşk gibi bir şey galiba. Nedenini açıklayamıyor ama varlığımı, hayatımı onunla anlamlandırıyorum. Okuduğum ve yazdığım şeyleri ben şekillendiriyorum sanıyordum ama görüyorum ki onlar beni inşa ediyorlar. Yapıyorlar, bazen yıkıyorlar, onarıyorlar, tam bittim derken yeniden… Bu süreçte kendimi daha yakından tanıyorum yani insanı. Sonra başka insanları, doğayı, dünyayı, evreni derken merkezden başlayarak büyüyen bu halkaların sonu gelmiyor.
Kırılma noktaları da oluyor elbette. Birçok okur-yazarın hayatında kırılma noktaları olmuştur. Çünkü sürekli savaş hâlindesiniz. Bir önceki ben, bir sonraki benle; bir sonraki an, bir önceki anla kavgada. Kendisiyle, başkalarıyla, dünyayla, varlıkla ya da yoklukla sorunları olmayan insanlar zaten neden okuyup yazsın ki? Bir şeylerle mücadele ediyor, bazılarına direniyor, bazılarıyla hesaplaşıyorsunuz. Ben de işte o kavganın, hesaplaşmanın, kendimce ağır ve sancılı bir dönemin içindeyim. 30 yıl boyunca “yüreğinin götürdüğü yere git” diyenleri dinledim, hata etmişim, şimdi dengede durmaya çalışsam da çoğunlukla aklımın sesine kulak veriyor, her şeyi ve herkesi yeniden sorguluyor, kozamın içinde okuyup yazıyorum. Çıkabilirsem uçabilirim de. 33 yaşıma, yani yeni döngüye, eskisinden çok daha aklı başında, çok daha olgun ve biraz da yorgun girecek olsam da memnunum. Hayata karşı tahammülüm azaldı ama güzel şeylerin olabileceğine dair ümidim var. Zaman gerekecek, zaman geçecek, geçen zamanda değişim ve gelişim devam edecek, hikâye de öyle. Ama hikâyemin nerede başlayıp nereye gittiğini ve nereye gidebileceğini görmek için bile yazmak gerektiğini düşünüyorum. Hayatımı uzun zamandır birkaç önemli fiil etrafında şekillendiriyorum; okumak, yazmak, gezmek ve üçünün doğal sonucu olarak keşfetmek. İnsanı anlama çabasıyla yaşama uğraşının kesiştiği bir yerlerde, aradığım şeyi bulduğumu düşündüğüm o anların birinde, mutluluğa ve huzura yaklaşıyorum ama bitimli bir süreç değil, sonsuz bir döngü bu. Her mutluluktan sonra yeni bir mutsuzluğun, her huzurdan sonra yeni bir huzursuzluğun başladığı o muhteşem, aynı zamanda o korkunç döngü. Okuduğum ve yazdığım her kitapla, yeniden yeni bir yolculuğa çıkıyor, yol boyunca birikiyor, biriktiriyorum. Kendimi ait hissettiğim yer, zaman ve şartlar uygun olana kadar da bekliyorum. Belki bu bekleyişin sonunu göremeyeceğim, ölüm herkesi ve her şeyi yarım bırakacak, doğal olarak beni ve kitaplarımı da. Ama olsun diyeceğim, düz yolda durmaktansa yürümek, aynı toprağı aşındırmaktansa yeni bir yol açmak, bütün tehlikelerine rağmen ormana kaçmak, kendini keşfetmek için yoldan çıkmak da yola çıkmak da güzeldi. Çünkü yol, güzeldi.
