Ben Çocukken
Esmail Khoi[1]
Ben çocukken;
Bir uçurtmanın havalanışı
alır götürürdü seni
erkenci göz kapaklarının damlarından
ta güneşin narenciye bağlarına
Ah ne de kısaydı mesafeler!
Ben çocukken;
İyilik bir kadındı
sigara dumanı kokan
göz yaşları damlardı
kalın gözlüklerinin arkasından
Kuran’ın sesine karışırdı
Ben çocukken;
Su, toprak ve hava daha fazlaydı
Ağustos böcekleri
Ay müziği ve karanlığın sessizliği eşliğinde
şarkı söylerlerdi.
Ben çocukken zevk
bir çizgiydi taştan
o yaşlı yorgun köpeğin ulumasına kadar uzanan
Ah o zalim günahsız eller!
Ben çocukken;
O çaresiz kumruyu görebilirdin
O ki kanatları
makasın bir ucundan rüzgarla havalanır
Evet
görebilirdin
gurur ve acımasızlığa
içtenlikle yalnız gülebilirdin.
Ben çocukken;
Bin bir gece için
bir hikaye yeterdi
uyuşuk uyku ve uyanıklığın taşması için.
Ben çocukken;
Tanrı daha güçlüydü.
Ben çocukken;
gülümsemenin pencerelerinde
en uysal kargalar yuva yapardı
Ah!
O günlerde düşünce kedileri
çok gezinmezlerdi ortalıkta.
Ben çocukken
insanlar yoktu
hüzün vardı
ama
azdı….
[1] İsmail Khoi (1938 – 2021) İranlı şair, yazar, düşünür. Neoklasik şairlerdendir. Özellikle dine karşı felsefi bir başkaldırışın izlerine şiirlerinde rastlamak mümkün .
