Biz çöl çocukları
Javad Mojabi[1]
Biz çöl çocukları,
kalabalık nedir bilmeyiz
kimselerin yerini dar etmeyiz
örtmez kimsenin gölgesi bizim güneşimizi
çöl her zaman bize açar kucağını.
Biz çöldekiler,
yıldızlarla sayarız dostlarımızı
ve yaralarımız hep tanımadık bıçaklardandır.
Bir ekmek parçasıdır bizim vatanımız
bir damla sudur özgürlüğümüz
Ne kar ne de yağmur örtmez hüznümüzün ayak izlerini
bulut şemsiyesidir sevinçlerimizin.
Biz çölün çocukları
oynarız dağlarla
çakıl taşına dönüşene dek
ve sarhoş develer götürür bizi kaybolmuşluğun dibindeki vahaya kadar.
Sokağa çıktığımız vakit
çöl örter üstümüzü
şaşkınlık ve inkar çuhasıyla
örter bizi herhangi garip tarihten beter!
Gövdemizden akan zehir
Kehribar rengine çevirir kentin görüntüsünü
Huyu vahşi dediğin ise bizim kanımızdır
kan vahşi olmalıdır efendim!
Dükkanlarınızda Şebçerağ[2] çakıl taşı gibi durur
şaşırmam – hikayeler hep böyle anlatır!
Çeviri: Turgut Say
[1] Cevat Mocabi (1939- ) İranlı yazar, şair, eleştirmen
[2] Gecede parlayan taşlar
