Erguvan’ın kısa hikâyesi
Houshang Ebtehaj (1928- ) İran şiirinin yaşayan en önemli ismidir.
Evinin bahçesindeki Erguvan ağacıyla kurduğu dostluk dünya şiirinin en duygusal örneklerinden birinin doğmasına vesile olur.
Şair Erguvan ağacına yeni almış olduğu evinin bahçesinde rastlar. Ağaç nerdeyse toprağa gömülmüş kurumaya yüz tutmuştur . Şair evinde yapılan inşaat boyunca bu ağaca sahip çıkar ve onu yaşama geri döndürür ve onunla arasında derin hissi bir ilişki başlar. Şair düşüncelerinden dolayı hapisteyken Erguvan’ı özler ve bu şiiri ona yazar. Daha sonraki yıllarda şair Avrupa’ya göç etmek zorunda kalınca evi satmaya karar verir. Evrakları evin yeni sahibine devretmeye gittiğinde Erguvan ile yüz yüze gelmemeye çalışır zira onu terk edip gideceğinden utanıyor.
2012 Yılında İran kültür Bakanlığı bu ev ve Erguvan ağacını İran kültür mirası olarak korunmaya alır. Bu ağaç her sene bir çok şiir severi misafir eder.
Erguvan
Houshang Ebtehaj (1928- )
Kanımdan olan benden ayrı düşmüş dalım
Senin gökyüzün bugün ne renk?
Hava güneşli mi
Yoksa hala mi bulutlu?
Dünya dışında kalmış bu köşede,
Başımda bir gökyüzüm bile yok
Bahar diye bir mevsimim yok
Tek gördüğüm şey bir duvar!
Ah,
Bu sert ve siyah duvar
Öylesine yakın ki
Göğüsümden çıkan nefes
Ona çarpıp geri döner…
Yollar öyle kapalı ki
Bakışımın kuşu
İki adım ötede yere düşer…
Bir fanusun cılız ışığı
Katran karası gecenin hikayecisi
Nefesim çıkmaz
Hava bile tutsaktır bu zindanda
Benimle ne varsa burada
Renkleri zamanla solmuştur…
Güneş yandan bile
Bakmaz bu hücrenin
Unutulmuş yalnızlığına
Bu sessiz unutulmuş köşede
Serin nefesi söndürür mumları
Renkli bir hatıra
Beni göz yaşlarıma boğar
Orada Erguvanım!
Orada yapayalnız,
Erguvanım ağlar!
Benim kanlı yüreğim gibi
Her an onun yaprakları düşer
Erguvan nedir bu işin sırrı
Ne diye kan ağlarız her bahar?
Kırlangıçların kanı ne diye düşer toprağa?
Erguvan!
Ey yeryüzünün kanlı parmakları
Tutun sabahın eteğinden
Sor güneşin atlılarına
Ne zaman hüzün bu derede biter?
Erguvan!
Ey kanlı salkım
Kuşlar öterken
Sabahın açık pencerelerinde
Benim renkli gövdemi
Al ellerinin üstüne
Ve seyre dal uçuşun…
Hızlan!
Hızlan ki uçanlar,
Uçan yoldaşların derdinde
Erguvan!
Dışarda kanlı bahar
Sen kal ayakta
Sen benim kana bulanmış şiirim!
Anımsa ,
Kendi kanında boğulan yoldaşları
Sen oku benim okuyamadığım türküyü
Erguvan!
Kanımdan olan benden ayrı düşmüş dalım!
