sanki sigarayla yaktım vücudumu. şimdi kabuklarını yoluyorum tek tek. sevişemiyorum, kaybedemiyorum şu lanet hissi.. hep hazır olma duygusunu. senin için kurtarılacak bir hayat mı var dışarıda; çok üşümüş çok hasta olmuş, kalbi paramparça bir hayat,,
sana sevgilim diyebilir miyim? sen şimdi sevgilim ol.ama uzak değil, yakın ol. benim ol. bensiz değil ama benimle ol. şimdilik hiçbir şey beklemiyorum. artık beklemiyorum, beklememeliyim. çünkü hep o doğruyu biliyor.
zavallı ben. herkes bir şeyler biliyor. sevimli küçük atom parçacıklarına ayrılan kalbim, aslında o da biliyor. bilmeyen kalemim.., o hiç bilmiyor.
senin bu cinayetteki payın; sessiz kalmaktı tüm akşam
üzerleri. acıktığında karnını doyurmandı; hiç doymamış gibi. senin bu cinayetti payın; elmanın olgun yeriydi. sıfatlarla çevrilmiş acı bir the end….. ve senin payın öyle büyüktü ki ….. elimdeki kanla yazdığım bu şiirde masumdum. tüm ipuçları pencereye götürüyordu kayıp bir
bakışı. oradan………. oraya…… karın altında kalmış gibi
bembeyaz bir yüzle. eritemezdi hiçbir “sıcak gözyaşı” cinayetteki bu payını…
