Şeref Bilsel’in yeni şiirleri “Kâğıdın Ölümü”nde bir araya geldi.
“Dünya boşaltılmış, görelim diye uzakları
çocuğun bir elinde nar, diğer eli sessizlik
gidenin bıraktığı boşluk
kalanın gözlerine dolar
Her şey yüktür
sözcüklerden başka yükü olmayana
yürürsün bir zaman
seni büyüten kırlara doğru iyi bak
Annenin sevincinde kan var.”
Çiğdem Sezer’in toplu şiirleri “Aramızdan Hayat Geçti” adıyla kitaplaştı.
“toprağın altını dinledik ve bulutları
her şey uçuk mavi bir ıssızlıkta olup bitiyordu
aramızda bir sır olmalıydı, bilmediğim
bir şarkıyı bilir gibiydi
ben ona bir ağaç adadım
o bana suları anlattı
yaprağın damarını ve incecik çizgilerini hayatın
sessizlik gibi kırılıyordu kelimeleri
onu dağılmış kelimelerden topladım”
Kuzey Denizi kıyısında bir belde: Yazın tekneleriyle gelen tatilciler, kışın bu ıssız köşede yaşayan köy insanları. Kızı dünyayı dolaşmaya çıkan, dünyanın sonunun yaklaştığına inanan kocası da Berlin’de kalan orta yaşlı anlatıcı, yabancısı olduğu yerde kendine yeni bir hayat kurmaya başlar. Yalın bir hayat olacaktır bu. Ağabeyinin barında çalışacak, ağabeyinin arkadaşlarıyla dostluk kuracak, yaşamında beyaz bir sayfa açacak, yeni bir yuvaya sığınacaktır. Bu yuvanın içine yerleşirken günlerini nelerle besleyecektir? Geçmişten neleri getirecek, geleceğe neleri bırakacaktır? Issızlıkta kurduğu yuvayı hayatla nasıl dolduracaktır? Radikal biçimde bireyselleşmiş insanların nasıl bir araya geldiği, onca farklılıkta nasıl ortak noktalar buldukları, kendi niteliklerini yitirmeden nasıl sosyalleştikleri meseleleri üzerine eğilen yazar bütün bu sorulara, minimalist dili ve çağdaş kurgusuyla Yuva’da cevap buluyor.
Yaz Evi, Daha Sonra’da yetkin öykücülüğüyle tanıştığımız Judith Hermann’ın gözlem gücünü bir kez daha kanıtlayan, günümüz insanının yeni bir ‘yuva’ arayışını yalın, tarafsız bir dille anlatan, geride bırakmak, yalnız kalmak ve kendini yeniden oluşturmak hakkında bir roman, Yuva.
Polonya’da Bir Kuş Var, savaş tüm şiddetiyle sürerken aşkı tadıp edebiyata, müziğe sığınan genç bir delikanlının, partizanların yanında, ormanın kalbinde, okullarda öğretilmeyen hayat dersleriyle dolu mücadelesinin hikâyesidir. İkinci Dünya Savaşı’nın kaderini belirleyecek nihai çarpışmaları bekleyenlerin, Stalingrad’dan yükselecek zafer çığlıklarına kulak verenlerin, dostluktan, dayanışmadan ve sanattan vazgeçmeyenlerin Polonya göklerinde kanat çırpan özgür bir kuşa duyduğu inancın tecellisidir.
Romain Gary‘den önemli olan hiçbir şeyin ölmeyeceğine canı gönülden inananlara; direnişi ve yaşamı onurlandıranlara bir saygı duruşu…
“Sonra Hayat” başlıklı dosyasıyla Vedat Günyol Genç Deneme Yazarı Ödülü’ne değer görülen ve denemeleri aynı adla kitaplaşan Onur Çalı’nın ikinci deneme kitabı: Dünlükler.
Onur Çalı, 2015’ten beri dünlük yazıyor ve bu dünlükleri Parşömen Edebiyat’ta yayımlıyor. Okuru ister deneme ister günlük –ya da yazarının deyimiyle “birkaç delibozuk söz”– desin; Dünlükler, işte bu yazıların toplamı. Gören, kaydeden ve aktaran iyi bir gözlemcinin notları.
Yazar kendi kendine konuşmasın diye; ilaç niyetine.
“Kimi içe doğru atar adımlarını, kimi dışa. Adımlarının her biri sağda solda bir yerleri işaret ediyor gibidir. Kimisi uzun ve ağır adımlarla yürür. Kimi küçük ama hızlı adımlar atar. Başka biri de çıkar, kısa ve ağır adımlarla arşınlar yeryüzünü. Kimi yürürken konuşur kendisiyle. Kimi sağa sola selamlar vererek yürür. Yürürken telefonla konuşmayı sevenler de vardır. Başını önünden kaldırmadan, adımlarını izleyerek yürüyenlere de rastlanır. Kimi Ford Taunus gibi yaylanarak yürür, kimi içinden (kimisi de bencileyin dışından) şarkı türkü söyleyerek…
‘Yalnız yürüyenlere bakmaktan geliyorum,’ da diyebilirdi Yakup.”
Öykü ve romanlarıyla tanınan Faruk Duman bu kez on masalın yeniden yazımıyla okurunun karşısında: “Meşe Adamları”, “Sarraf”, “Zümrüdüanka”, “Kişneme”, “Eğil Çınarım Eğil”, “Tılsımlı Yorgan”, “Nuh”, “Z.”, “Söz Satıcısı”, “Canlanma”.
“Kargasabunu”nda masal dünyasından seçtiği on metne tılsımlı kalemiyle dokunan Faruk Duman kitabın önsözünde şunları söylüyor:
“Ta ilkokul yıllarımdan, yani kitap okumaya ve büyüklerden masallar dinlemeye başladığımdan beri, büyülü, gerçeküstü, hayallerle dolu dünyalar o kadar ilgilimi çekti ki, yazmanın asıl amacı, benim için, bu dünyaya/dünyalara yolculuk oldu…
Ben, çoğun bilinmeyen ama benim öykü dilime yatkın olacak, yorumlanabilecek, yeni kahramanlar ve olay parçalarıyla zenginleşebilecek bu anlatılardan yola çıkarak bu öyküleri yazdım… Okuyunca göreceksiniz; bizim masal kaynağımız, henüz ucundan bile geçmediğimiz kadar ulu ve derin ve düşündüğümüz, bildiğimiz kalıplardan uzak. Çok daha yaratıcı, keskin, yer yer korkunç ve dehşetli, uçsuz bucaksız bir kaynak. Elbette, benim istediğim onu olduğu gibi aktarmak olmadı, onu hocalarımız zaten yaptı. Ben, o kaynaktan yeni öyküler yaratmak, bugünün öykülerini yaratmak, böylece okuru da bundan haberdar etmek istedim.”
Cem Kalender’in “Hayat kurgudan daha acımasız” anlayışıyla kaleme aldığı Kayıp Gergedanlar çok boyutlu, çok katmanlı dili ve kurgusuyla Türk Edebiyatı’nda müstesna bir yere sahip. Kitap gerçekle gerçeküstünün, geçmişle bugünün, iyiyle kötünün, sevgiyle nefretin mücadelesini ve bunun yanında iç içe geçmişliğini, bir aradalığını anlatıyor. Cem Kalender, Kayıp Gergedanlar’da bir yandan Lacan’cı bir yaklaşımla okuru bilinçdışının en ücra köşelerinde gezdirirken, bir yandan da Maraş Katliamı gibi sert bir gerçekle yüzleştiriyor.
Güzellikler, iyilikler etrafında örgütlenmek ve bunları paylaşarak çoğalmak… Güzellikleri, renkleri çoğaltıp çeşitlendirdikçe, paylaştıkça coşku daha da artacak, o zaman hayat daha da yaşamaya değer olacaktı.
Edebiyat bir hâldir. Bir ötekileşme, ötekinde kendini bulma hâli. Bireye olmadığını olma, olduğunun dışına çıkma şansı veren eşsiz bir deneyimdir edebiyat. Yayın dünyamızda niceliğin artışına tanık olduğumuz günümüzde, gerçek edebiyat eserinin özelliklerini taşıyan nitelikli kitap sayısında aynı oranda artış olduğunu söyleyebilmek zor.
Murat Ercan daha ilk kitabında ölümü, ayrılığı, yalnızlığı, aldatmayı ve aldanmayı, kadınları,
Bulgaristan’dan zorunlu göçü ya da Cumartesi Anneleri’nin dramını hep aynı ustalıkla anlatıyor. On sekiz öyküden oluşan kitap bu sayede sayfa sayısından umulmayacak ölçüde zengin bir kahramanlar karnavalını andırıyor. Edebiyat tutkunları Kemik Kokusu’nda yeni ve güçlü bir yazarın ilk eseriyle tanışmanın mutluluğunu yaşayacak.
Yağız Gönüler’in yeni deneme kitabı Eşikte Beklemek.
Eşikte durulmaz, eşikte beklenir. Durmak, karar vermektir. Eşik, karar yeri değildir. Orada, verilecek karar beklenir. Eşiğin ötesinden gelecek karar, beklemeyi bilene ansızın gelir. Duran, zaten kararını kendi vermiştir. İnsan her yerde durabilir. Bir parkta, trafik ışığının altında, market kuyruğunda, otobüs durağında. Fakat insan her yerde bekleyemez. Bekleme yapma hakkını kullanacağı en nadide yer eşiktir. Bekleyen, arayandır. Bekleyen, aradığının ne olduğunu bilendir. Bekleyen, mutlaka ama mutlaka bulacak olandır. Çünkü bulma istidadı olmasaydı, eşiğin ötesindeki onu eşiğine almazdı. Hakkıyla arayanlar Hakk’ı bulur, demişler. Kimler demiş? Vaktiyle eşikte bekleyenler. Zaten en güzelini de onlar söyler, durmayanlar ama bekleyenler.
Mevsimlerin değiştiği, denizlerin dibe yüzdüğü, göçlerin tersine çevrildiği bir zaman… Dünyanın dört bir yanı yaşamasızlığın hükmü altına girmiş, yapay varlıklar çoğalırken her köşeye değişmeyen ölümcül bir işleyiş sinmiştir. Yine de anbean gelişigüzel bir hareket biçimlenip canlanır; dağlar, taşlar, sular ve uzuvlar yaşamı yaşanır kılacak kıpırtıyı canlı tutup kimseyi yolda bırakmazlar. İlk bakışta göze görünmeyen patikalar birbirlerine bağlanıp, uzayıp iç içe geçer, ağlar örerler. Deniz Gezgin, Ahraz ve YerKuşAğı’ndan sonra sınırsız bir hayal gücüyle biçimlendirdiği yeni romanıyla yerkürenin en kuytularına nüfuz edip yaşama ve yaşamın karşısında duran güçlere ses veriyor. Gözler Kanatlar Çiçekler Kuyruklar dünyanın gözyaşlarının söküldüğü masmavi bir volkanda köklenen Luçe ile alıkonduğu Yuva’dan özgürlüğe kaçıp sıkı sıkı hayata tutunan Kara’nın bir durup bir ilerledikleri bir yolculuğun hikâyesini, birlikte söyledikleri bir arayış şarkısını anlatıyor.
