Mark Twain, Âdem’le Havva’nın Güncesi’nde bütün insanların atası olan Âdem’le Havva’yı günlük tekniğini kullanarak konuşturur. Öykü genel olarak mizahi bir tonda ilerler. Bu mizahi ton eşliğinde kadın ve erkek profilinin ilk insandan bu yana değişmediğine dikkat çekilir.
Havva’nın yaratılmasıyla başlayan öykünün Âdem’in günlüğünün yer aldığı sayfalarında daima Havva’nın ‘aralıksız’ konuştuğu ve uzun uzun açıklamalar yapmaya meraklı olduğu bilgisi verilir. Havva’nın çok konuşması günlüklerine de yansır. Âdem’in günlük sayfaları küçük küçük paragraflardan, hatta kimi zaman tek satırlık bir cümleden oluşurken Havva’nın günlük sayfaları paragraflar boyu devam eder. Havva da kendini ifade ederken “ben konuşmaya bayılırım. Bütün gün konuşurum, geceleri uyurken bile konuşmadan edemem” izahatında bulunup (s. 31) Âdem’in az konuşmasından yakınır (s. 33).
Öyküde, neredeyse bütün kadınların ayna karşısında geçirdiği uzun dakikalara ilk kadın Havva üzerinden atıf yapılır. Âdem, günlüğünde Havva için “dün, gene her zamanki gibi suda kendini seyrederken, göle düştü” cümlesini sarf eder (s. 16)
Havva, Âdem’in ‘beğeni’ anlayışını hiç beğenmez ve onun iyilikten, incelikten hiç anlamadığını düşünür (s. 30). Yine Havva’nın günlüklerinden öğrenildiğine göre Âdem’in ‘birbirinden ayırt edemediği’ ve ‘çerçop’ olarak gördüğü çiçeklere ilgisi hiç yoktur. Öykünün bu kısımları kadın ve erkek arasında estetik algı farkını imler. Bununla beraber, öyküde “biz” zamirini sürekli olarak Havva’nın kullandığı dikkat çeker (s. 31).
Öykünün en etkileyici kısmı, Âdem’le Havva’nın birbirlerine olan aşklarını anlattıkları bölümlerdir. Onlar sevimli geçimsizliklerine rağmen birbirlerine âşık olarak tasvir edilirler. Âdem için Havva “kıvrak, alımlı, düzgün yapılı, (…) boyu bosu biçimli, (…) incelikten payı olan”, “oldukça sevimli, güzel bir yaratık”tır (s. 39). Yine Âdem için “Cennet Bahçesi’nde onsuz yaşamaktansa, dışarıda onunla birlikte yaşamak çok daha güzel”dir. Âdem, önceleri Havva’nın çok konuştuğunu düşünse de sonraları, bir gün susmasının, sesinin günlerinden silinmesinin onun için büyük bir acı olacağını ifade eder (s. 26). Havva da Cennet bahçesini yitirdiğini fakat buna karşılık Âdem’i bulduğunu belirtir ve bundan mutluluk duyduğunu ifade eder (s. 45). Havva, ikisinden birisinin önce ölmesi gerekirse ilk olarak kendisinin ölmesini ister: “Âdem güçlüdür, ben güçsüzüm, ben ona onun bana olduğu kadar gerekli değilim, onsuz yaşamak, yaşamak sayılmaz bence. Nasıl dayanırım böyle bir şeye?” (s. 47) Havva’nın mezar yazıtına ise Âdem “Cennet, O’nun olduğu yerdi.” cümlesini yazar.
Havva günlüklerinde “ilk kadınım ben, son kadında da var olacağım” cümlesini sarf eder (s. 47). Aynı cümleyi Âdem’e de uyarlamak mümkün. İlk insanlar olan Âdem ve Havva’dan bu yana neredeyse her şey değişmiştir. Fakat insan, yine insandır. Dolayısıyla Âdem bütün erkeklerde, Havva ise bütün kadınlarda yaşamakta ve yaşayacaktır. Atlanan çağlar ve değişen hayat standartları bizi onlardan ne uzaklaştırabilmiş ne de farklılaştırabilmiştir. Görünen o ki değişen yalnızca isimlerimiz olmuştur.
