Öykü

Elma yanaklı şişman kadın, elindeki dantel örgüyü örneğine bakarak çıkarmaya çalışıyor; bir yandan da sakızını çiğniyordu. Genç kızıyla sakin bir ses tonuyla konuştu: “Fatma Hanım bu hasta kadını başıma bıraktı...

Yerde kuş ölüsü... Caddenin asfaltına yapışmış yüzü koyun. Açılmış kanatları, ezilmiş kuyruğu. Ayrılmış gagası suratından. Yaban güvercini... Sokak lambası, cesedine vuruyor. Dizlerimi kırıp baktım yüzüne. Ayağa kaldırdım onu. Düzelttim sağını...

Yan yana oturduğumuz ortaokul sıralarını hatırlardım. İngilizce öğretmenimiz sınıfa bir şey sorduğunda kaldırdığın o zarif parmağını hatırlardım. Teneffüs ziliyle beraber öğrencilerin gürültüyle dışarı, bahçeye hava almak için koştuklarında senin yavaş...

“Yetenek dediğin ısrardır,” dedi bankta oturan yaşlı adam. Gözleriyle salıncaklar arasından geçen rüzgârı görüyormuşçasına dalıp gitti sonra. Çocuklu her aile bireyi gibi kızımı oyalamak için evimin yakınlarındaki bu parka geliyordum....

Kapı kırılıyor, pat küt, tak tuk. Anahtarı vardı, açsaydı, yıldızı mı dökülürdü? Bir elimde havlu, bir elimde kepçe, kapıyı açtım. “Ne bu hal, arkadan kovalayan mı var?”  dediğime pişman oldum....

Babamın çekmecesinden çıkan kasette yıllar öncesine ait bir konuşma kayıtlı. Sesler görüntüler değişse de yok olmuyorlar tümden. İçimizde bir yere çarpıp dönüp gelen anılar sesleriyle bunca zaman sonra bile var...