Öykü

Asansördeyiz. Sen ve ben. Ellerimizde poşetler. Eksi üçe basıyorum. Bir kat aşağı inince açılıyor kapı. Karşımızda bir kadın. Bebek arabasını itekleyerek giriyor içeriye. Kapı kapanmak üzere. Elini kapıya uzatıyor. Kapı...

Uzak bir vadide, yıllardır kimsenin dokunmadığı eski ama bir o kadar da güzel ve estetik bir piyano duruyordu. Onu ilk kez görenler, bir zamanlar ezgilerle dolu bir dünyaya ait olduğunu...

Yaşlı kadın, eski ceviz ağacı çerçevenin üzerinde ellerini gezdirdi. Odanın içinde zamanın unuttuğu bir sessizlik vardı. Torunu, halının üzerine diz çökmüş, başını kadının dizine yaslamıştı. İkisi de ceviz ağacı çerçeveli...

Her şey ne kadar mükemmel değil mi? Dünya karanlık diye bir kavram geliştirmiş, tüm kâbusları oraya gizlemiş. İnsanların gözlerinin göremeyeceği kadar kırmızıya boyamış karanlığı. İnsanların kulaklarına ulaşamayacak çığlıkları yerleştirmiş içine....

Kasabanın ortasında, zamana meydan okuyan devasa bir saat kulesi yükseliyordu. Kule o kadar eskiydi ki kimse ne zaman yapıldığını hatırlamıyordu. Halk arasında, kulenin içinde yaşayan bir saatçiden bahsedilirdi. Onun hakkında...